پس از پانزدهم اگست و واگذاری کامل کشور به گروه تروریستی طالب، با در نظرداشت ایدیولوژی و سیاست قبلی طالبان، بیشترین نگرانی و آسیب متوجه زنان و دست آوردهای بیست ساله شان بود.
ما برای حفظ جایگاه انسانی و دست آوردهای بیست سال پسین، از همان روزهای نخست، پرچم مبارزه بلند نموده، تمام خطوط سرخ و خواست های مان را کتبی، طی اعلامیه های صوتی تصویری و از مخصوصاً از طریق اعتراضات خیابانی اعلام نمودیم.
داعیه ی بر حق مان مبنی بر این که گروه طالب، فطرتاً بر هیچکدام از ارزش های بشری باورمند نیست، و حذف زنان از تمام تشکیلات (اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و تحصیلی) نخستین و مهم‌ترین برنامه و هدف شان خواهد بود، ثابت شد.
برعکس آوازه‌ها، رژیم مستبد طالب نیز با مرور زمان این را ثابت ساخت که از گذشته، بنیادگراتر و در اجرای اعمال ضد بشری‌شان افراطی‌تر و ظالمانه‌تر عمل می‌کند.
طی ده ماه گذشته از تهدید، تحقیر، شکنجه، آوارگی و توهین گرفته تا رفتن به زندان طالب و حتی قتل همرزمان مان را شاهد بودیم، اما دست از مبارزه بر نداشتیم.
لهذا برای هیچ فرد (حقیقی و حقوقی) این اجازه را نمی‌دهیم، که به نام نشست و گفتگو با طالبان، سرنوشت بیش از پنجاه فیصد نفوس افغانستان را به بازی بگیرد.
زنان معترض افغانستان ضمن سپاسگزاری از موقف کشورها، سازمان‌ها و نهادهای بین المللی در ارتباط به حمایت از زنان افغانستان تا اکنون، درخواست می‌کند:
۱. از آنجایی که حضور و حاکمیت رژیم طالبان در افغانستان از طریق غیرمشروع و فاقد اعتبار و رسمیت ملی و بین‌المللی است، پیشنهاد گفتگوی زنان افغانستان، با طالبان هرچه عاجل لغو گردد.
۲. محدودیت و تحریمات بیشتر بر طالبان وضع گردد.
۳. برای دستگیری و به کیفر رسانی، آنعده از افراد طالبان که متهم به جنایات بین المللی و ضد بشری اند، اقدامات عاجل و عملی صورت گیرد.
۴. به دلیل اینکه بعد از سقوط نظام جمهوریت تمام سیستم های عدلی-قضایی کشور از هم پاشید، و فعلا گزارش‌ها و اسناد، موجودیت زندان‌های مخفی، شکنجه افراد بی گناه و نظامیان سابق را ثابت می‌سازد، هر چه عاجل این موارد بصورت دقیق توسط سازمان ملل بررسی و از محاکم صحرایی و زندان های مخفی طالبان جلوگیری صورت گیرد.
۵. با در نظر داشت عواقب خطرناک تعامل با طالبان، مرور بر حاکمیت قبلی و استفاده این گروه از خاک و امکانات افغانستان، علیه امنیت جهانی، از هر گونه احتمال رسمیت‌دهی کشورها، برای طالبان، به وسیله گفتگو و از راه سیاسی-دیپلماسی، جلوگیری صورت بگیرد.
۶. تمام نهادهای بین المللی (سیاسی و غیر سیاسی)، سیاست یک جانبه و بر مبنای منافع مردم افغانستان را حفظ و مراعات کنند.
۷. برای تقویت اعتراضات ضد طالبانی، از موقف زنان معترض حمایت شود.
۸. نتایج و تصامیم اتخاذی در نشست های بین المللی، پیرامون آینده زنان در افغانستان، جدی در نظر گرفته شود و برای تحقق تصامیم اقدامات لازم انجام شود.
۹. به شکایات و درخواست‌های مردم افغانستان (مخصوصا زنان و کوکان) در ارتباط به جنایات روانِ ضد بشری توسط طالبان در افغانستان عاجل پرداخته شود.
۱۰. نامه‌ها، پیام‌ها، اعتراض‌ها و اعلامیه‌های زنان افغنستان جدی گرفته شده، در پاسخ آن تعلل صورت نگیرد.
با احترام
زنان معترض افغانستان
