عابد
نزدیک به ۳۵ میلیون نفر در افغانستان زندگی می‌کنند. نصف آنان را زنان تشکیل می‌دهند. در تاریخ افغانستان سیمای زنان همواره غایب است. آنان از تمام حقوق‌شان محروم بودند. تنها زنان در ۲۰ سال گذشته از حق آموزش، تحصیل، کار، فعالیت‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، ورزشی، آزادی بیان و موارد دیگر برخوردار بودند؛ به خصوص زنان جوانانی که در دو دهه‌ی اخیر ظهور کرده‌اند. بی‌گمان آن‌ها، نقش فعال در عرصه‌های مختلف کشور داشتند.
بر بنیاد قانون اساسی افغانستان، زنان ۲۵ درصد کرسی‌های پارلمان را در اختیار داشتند. ۳۵ درصد کرسی‌های نهاد‌های دولتی نیز به زنان اختصاص داده شده بود.
یکی از مهم‌ترین بخش‌هایی که زنان را در خود جا داده بود رسانه‌های افغانستان بود. تمام رسانه‌های دیداری، شنیداری و چاپی افغانستان دارای خبرنگاران و کارمندان زن بودند؛ اما با ورود افراد طالبان به کابل – به یک چشم به هم زدن – تمام تصاویر کارمندان زن از رسانهها گم شدند.
افراد گروه طالبان در ولایت‌ها از مسوولان نهاد‌های حامی رسانهها، صاحبان رسانهها و خبرنگاران خواسته بودند که به کار‌های‌شان برگردند؛ اما به شرطی که صدا و تصویر کارمندان زن را منتشر نکنند.
چندی پیش فدراسیون بین‌المللی خبرنگاران اعلام کرده بود که با تسلط طالبان در افغانستان، حمله بر رسانهها تشدید یافته است. بر بنیاد آمار این فدراسیون ۳۱۸ رسانه مجبور به توقف فعالیت‌های‌شان شده‌اند. شش‌هزار و چهارصد خبرنگار شغلشان را از دست داده‌اند. از سوی دیگر، اتحادیه‌ی ملی خبرنگاران افغانستان اعلام کرده‌اند که ۷۲ در صد از خبرنگارانی که شغلشان را از دست داده‌اند، زنان هستند.
در مورد دیگر طالبان گفته بودند که عکس‌های زنان باید از تابلوهای تبلیغاتی و آرایشگاه‌ها حذف شوند. شهردار کابل در تویتی اعلام کرده بود که تمام تابلوها و عکس‌های خلاف شریعت باید حذف شوند.
با ورود افراد طالبان به شهرهای افغانستان به خصوص شهر کابل تصاویر زنان از دیوارها حذف شدند؛ افغانستان به سرعت تبدیل به سرزمین بدون تصویر زن شد. آن‌ها یا عکس‌های زنان را پاره کردند یا بر روی عکس‌ها رنگ پاشیدند.
حذف تصویر زنان از دیوارها و رسانهها یک پیام دارد و آن حذف زنان از جامعه است.
