ریچارد بنت، گزارشگر ویژهی حقوق بشر سازمان ملل متحد با نشر پستی در صفحهی کاربری ایکس، از دور دوم کمپاین «صدای دختران افغان» خبر داد.
بنت گفته است: «سه سال از ممنوعیت تحصیل دختران در افغانستان میگذرد و این کشور، تنها جایی است که چنین ممنوعیتی دارد». او تأکید کرده که زنان و دختران حق تحصیل دارند و هیچ بهانهیی وجود ندارد.
این کمپاین به مناسبت هزارمین روز «ممنوعیت غیرقابل قبول آموزش»، از سوی رهبران جهانی و حامیان برجسته در سراسر جهان، به گونهی «قدرتمند» آغاز شده است.
دور دوم کمپاین جهانی «صدای دختران افغان» از همهی شهروندان و عدالتخواهان خواسته است که به این کامپاین بپیوندند.
سایت صدای دختران افغان، به نقل از دانشآموزان دختر نوشته است: «غم و اندوه و بیعدالتی عمیق بر من غلبه کرده است؛ زیرا میدانم ما به عنوان زنان، از حق اساسی آموزش محروم هستیم».
شماری از دانشآموزان از ازدواج اجباری از سوی خانوادههایشان گفتهاند: «تنها در ۱۴ سالگی، زمانی که باید در صنف نهم میبودم، عروس شدم. به جایی که قلم در دست بگیرم، وزن ازدواجی را که هرگز نمیخواستم، بر دوش گرفتم».
دانشآموز دیگر گفته است: «من زمانی را تصور میکنم که مکاتب دوباره دختران را با آغوش باز استقبال کنند. تقریباً میتوانم صداهای دانشآموزان و معلمان را بشنوم که صنف را پر میکنند».
دانشآموز دیگر با گلوی پر از بغض گفته است: «من فقط یک کودک سرشار از رویا و امید بودم؛ اما اکنون مجبور به ازدواجی شدهام که هرگز نمیخواستم».
به نقل از دانشآموزش دیگر: «من احساس میکنم در دام افتادهام. من فقط میخواهم یاد بگیرم؛ زیرا آموزش برای من به معنای آزادی است».
در این کمپاین، شماری از چهرههای مشهور جهان، استادان دانشگاه و فعالان حقوق بشر اشتراک کردهاند. گوردون براون به این کمپاین پیوسته و گفته است که جهان باید پشت سر دختران افغانستان متحد شده و از عدالت جنسیتی دفاع کند.
سیمین شریف نیز مسدودماندن مکاتب را تبعیض جنستی خوانده و گفته است: «ما به عنوان جامعهی جهانی اطمینان حاصل کنیم که دختران افغان دوباره به مکتب بروند و از تعلیم و تربیت و آموزش محروم نباشند».
پس از رویکار آمدن طالبان در افغانستان، این گروه در نخستین روزهای کاریشان، مکاتب دورههای متوسطه و لیسه را به روی دختران دانشآموز مسدود کردند که این امر، با واکنشهای تند داخلی و خارجی و همچنان اعتراضهای زنان مواجه شد.