صندوق ملاله یوسف‌زی، فعال حق آموزش و برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل، در گزارشی از وضعیت زنان افغانستان زیر اداره‌ی طالبان، گفته است که ایجاد محدودیت‌ها و احکام این گروه، تأثیر عمیق بر زنان گذاشته است.
در گزارش این صندوق آمده است: «از زمانی که طالبان در سال ۲۰۲۱ قدرت را به دست گرفتند، میلیون‌ها زن و دختر در افغانستان تحت سیستم آپارتاید جنسیتی زندگی کرده‌اند و به طور پیوسته آنان از زندگی عمومی حذف شده‌اند.»
این صندوق با اشاره به تعلیق مؤسسات طبی از سوی رهبر غایب طالبان، افزوده است: «این فرمان‌ها نشان‌دهنده‌ی وارونگی کامل حقوق اساسی زنان افغانستان است.»
در گزارش به نقل از یک دختر ۱۷ ساله آمده است که وی پس از تسلط دوباره‌ی طالبان در افغانستان، دچار ترس و اضطراب زیاد شده است و احساس می‌کند که درحال «حذف‌شدن» است.
فاطمه، کارآفرین و طراح لباس‌های سنتی افغانستان، گفته است: «طبق قانون جدید، من دیگر اجازه ندارم در خارج از خانه کار کنم. هر زمانی که از خانه خارج می‌شوم باید برقع بپوشم که تمام بدنم از جمله صورتم را بپوشاند. این باعث شده است که ادامه‌ی کسب و کار برای من، غیرممکن شود.»
فاطمه ادامه داده است: «صدای من در ملاء‌عام خاموش می‌شود. من مُجاز به صحبت با صدای بلند نیستم و باید از هر گونه تجمع عمومی پرهیز کنم. این انزوا باعث شده که احساس کنم سایه‌یی از خود سابقم هستم.»
صندوق ملاله در این گزارش خود، به نقل از رضوانه، روان‌شناس، نگاشته است که طالبان زنان را به حاشیه رانده‌اند. زنان افغانستان منزوی شده و با آینده‌ی نامعلوم زندگی می‌کنند.
رضوانه تصریح کرده است: «من کلینیک شخصی داشتم و زنان را از همه اقشار ملاقات می‌کردم … وزارت صحت عامه، جواز من را از اواسط سال ۲۰۲۲ تمدید نکرد و بدون آن نمی‌توانم فعالیت کنم. من مجبور شدم کلینیک خود را ببندم.»
در این گزارش، هم‌چنان به نقل از سارا، که یک فعال آموزش است، آمده که صدای زنان تحول‌آفرین است و طالبان از تغییر می‌ترسند؛ از این‌رو، زنان را وادار به سکوت می‌کنند.
این گزارش‌ها درحالی تهیه و نشر می‌گردد که گروه تروریستی طالبان هم‌چنان بر سرکوب، بازداشت و زندانی‌کردن زنان و دختران ادامه می‌دهند و فرمان‌های محدودکننده صادر می‌کنند.
