مردم افغانستان از نشست‌ها و گفت‌وگوهای که در مدت ۱۰ سال در کشور قطر برگزار شده‌اند هیچ‌گونه خاطره خوش ندارند. اکنون، نام قطر در ذهن شهروندان افغانستان، با خیانت، دسیسه و فریب گره خورده است. دفتر سیاسی طالبان در قطر، در سال ۲۰۱۳، توسط آمریکایی‌ها افتتاح شد و در آن زمان انتقادات شدیدی را بر انگیخت. اما ذهنیت مسلط سیاسی، این بود که آمریکایی‌ها و ناتو به پیمان‌های امنیتی و استراتژیک‌شان با حکومت افغانستان متعهد خواهند ماند. روی این باور و هم‌زمان با حضور آمریکایی‌ها در افغانستان، دفتر طالبان در قطر، به فعالیت‌اش ادامه‌داد. بعد از هشت سال، طالبان با مدیریت مرموز جنگ و سیاست از دفتر سیاسی قطر و با حملات انتحاری و تروریستی که منجر به کشته‌شدن هزاران انسان به شمول زنان و دختران افغان گردید بر افغانستان مسلط شد و نظام جمهوری را نابود ساخت.
اکنون طالبان، زنان را از آموزش، کار، آزادی‌های فردی و آزادی‌های مدنی محروم ساخته و اقلیت‌های قومی و مذهبی را به حاشیه رانده است، اما دفتر طالبان در قطر، تاهنوز فعال است و توسط آمریکایی‌ها اعاشه و اباته می‌شود.
با این حال، به تاریخ (۱۱ و ۱۲ ثور) جلسه‌ای با حضور نماینده‌های چندین کشور، درباره وضعیت افغانستان، زیر نظر دبیر کل ملل متحد، بدون حضور زنان افغانستان برگزار می‌شود و هیچ هم‌خوانی با قطعه نامه ۱۳۲۵ شورای امنیت ملل متحد ندارد. این قطعنامه بر مشارکت زنان در حفظ صلح، ایجاد صلح و استقرار صلح تاکید دارد.
به نقل از سایت (RFI) فارسی، دیده بان حقوق بشر، عفو بین الملل و دیگر نهادهای حقوق بشری، از آنتونیو گوترش دبیرکل ملل متحد، خواسته‌اند که در نشست دوحه حضور زنان را ضمانت کند و تذکر داده‌اند، هر تصمیمی که بدون نماینده‌های زنان افغانستان اتخاذ شود غیرقانونی خواهد بود.
هم‌زمان، هدر بار، معاون دیده‌بان حقوق بشر، از این نشست انتقاد کرده است. وی در صحفه تویتراش اظهار داشته: «ما می‌دانیم که اقدام طالبان بیرون از کنترول جامعه بین المللی است. اما، ما این را نمی‌توانیم درک کنیم که چرا بانوان افغان، کاملاً از جلسه‌ای که توسط ملل متحد در دوحه برنامه‌ریزی شده و موظف به اجرای قطعنامه ۱۳۲۵ می‌باشد، کنار گذاشته می‌شوند».
وی افزوده: «ما، فقط یک ساعت از این جلسه‌ای دو روزه را تقاضا کردیم، اما برای ما ابراز داشتند که امکان ندارد، این محروم‌سازی چه پیامی را برای طالبان، زنان افغانستان و دیگر جهانیان در باره موقعیت واقعی ملل متحد می‌رساند».
فعالان حقوق زن، در شبکه‌های اجتماعی نیز در پیوند به این نشست انتقاد کرده‌اند. بانو حفیظه زوری، نوشته است: «زنان که در قضیه افغانستان رول کلیدی دارند، به خاطر خشنودی طالبان در نشست دوحه دعوت نشده اند… اما، زن افغانستان همان طوری‌که در مدت تقریباً دو سال برای بدست آوردن حقوق‌شان مقاومت و ایستادگی کرده‌اند، تا وقتی‌که به حقوق خود نرسند از اعتراضات‌شان دست بردار نیستند».
هم‌چنان ثریا بلیغ می‌نویسد: «در حالی‌که، بیشترین ضربه روحی و کاری را زنان افغانستان می‌بینند و دیده‌اند، هیچ زنی در جلسه‌شان (نشست قطر) شرکت ندارد. اما زنان افغانستان این جلسه بی‌معنا و بی‌مفهوم را که به نفع طالب باشد قبول نداریم … ملل متحد این را بداند که زنان و دختران افغانستان تا به حق‌شان نرسند خاموش نخواهند نشست».
هم‌زمان، کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در تبعید، روز پنجشنبه (۷ ثور) طی اعلامیه‌ای در واکنش به این نشست ابراز داشته است که؛ بحث به رسمیت شناختن گروه تروریستی طالبان نباید در اجندای این نشست و هیچ نشست دیگری قرارگیرد.
در پیوند به این نشست، ۸۱ تن از فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و نویسنده‌های افغانستان به تاریخ (۲۸ حمل ۱۴۰۲) نامه سرگشاده‌ای را عنوانی دبیر کل ملل متحد فرستاده‌اند. یکی از خواست‌ها این است که؛ از هر نوع نشست و اقدام در مورد به رسمیت‌شناختن طالبان خودداری شود.
ثریا احمدی (اسم مستعار) یک تن از زنان معترض در کابل می‌گوید: «ما از قطر هیچ خاطره خوش نداریم. اما وقتی که اظهارات چند روز قبل آمنه محمد معاون دبیر کل ملل متحد در باره نشست دوحه و گفوتگو در مورد به رسمیت‌شناختن طالبان، کنار گذاشتن زنان افغانستان از این نشست و گزارش نیویورک تایمز را کنار هم می‌گذارم به شدت می‌ترسم».
وی می‌گوید، خواست ما از نهادهای حقوق بشری، شورای امنیت ملل متحد و کشورهای قدرت‌مند جهان این است که سرنوشت مردم افغانستان را بیشتر از این در اختیار طالبان تروریست و جنایت کار قرار ندهند.
