نویسنده: سائمه سلطانی
دادگاهی در پاکستان، روز گذشته (۲۵ جنوری) حکم اعدام برای چهار فرد متهم به توهین به مقدسات اسلام صادر کرد.
این افراد به‌نام‌های رنا عثمان، واجد علی، آفاق علی ثاقب و سلیمان ساجد می‌باشد. آن‌ها نه‌تنها محکوم به اعدام بل‌که محکوم به هشتاد سال قید و حدود ۴۶ لک روپیه‌ی پاکستانی معادل ۱۶هزار و ۵۰۰ دالر گردیدند.
گفته میشود این افراد در فیس‌بوک‌های‌شان قرآن، پیامبر اسلام، خانم پیامبر و دو تن از یاران وی را نقد کرده که مستحق چنین فرمان ضدبشری شناخته شده‌اند.
در مارس ۲۰۲۴ نیز یکی از دادگاه‌های این کشور دو زن جوان بیست‌‌وسه ساله و بیست‌‌وچهار ساله را به اعدام محکوم کرده بود. در این کشور موارد بی‌شماری از اعدام افراد غیر مسلمان منتقد اسلام وجود داشته است.
البته پاکستان نخستین کشور اسلامی نیست که افراد را براساس نوعیت افکار و اندیشه‌های‌شان سرکوب و نابود می‌کند. سیاست حذف فزیکی افراد غیرمسلمان و ترک‌‌کننده‌‌گان اسلام در شریعت اسلام همواره جدا کردن سر از بدن بوده است که ادامه‌ی آن همین کشتار امروزی به‌نام «اعدام» است.
هرچند ظاهراً دولت پاکستان دولت دموکرات پنداشته میشود، واقعیت این است، تا زمانی که رویه‌های قضایی از احکام جزایی شریعت متابعت می‌کنند و شریعت اسلامی در قانون اساسی کشورهای اسلامی جا دارد، دموکراسی همواره یک سمبول و اسم خواهد ماند. بر این اساس منطقی نیست تنها با چارچوب ساختاری قدرت نزد سه نهاد دولتی و برگزاری انتخابات اصطلاح «مردم‌سالاری» در جوامع اسلامی باور کرد.
قلدری و پاربرجایی شریعت در منابع قانونی و نهادهای قضایی هیچ جایی برای آزادی بیان در گفت‌وگو و ابراز اندیشه‌ورزی نمی‌گذارد و هر نوع انتقاد در مورد اسلام و عناصر مقدس او، از جمله قرآن برابر با توهین و هتاکی به این دین پنداشته شده و مستحق فرمان وحشتناک اعدام می‌گردد.
در چنین جوامعی کشتار افراد غیرمؤمن چنان نهادینه و عادی‌سازی گردیده که برای به دام‌انداختن یک فرد فقط ادعای مبنی بر توهین به اسلام کافی‌ست؛ رویه‌ی قهری دولت و ملت در برابر کشتار وحشیانه‌ی آزاداندیشان و منتقدان دین‌شان کاملاً رسمی و عادی شناخته شده و هیچگاه همدیگر را در رابطه با این برخورد مورد بازجویی قرار نمی‌دهند. سرنوشت خردمندان و منتقدان اسلام در کشورهای اسلامی در بهترین حالت اعدام توسط دولت‌های اسلامی است و در بدترین حالت سلاخی شدن توسط مردم. فرخنده در افغانستان و مشعل‌خان در پاکستان حداقل دونمونه‌ی گویایی از این جریان تلخ در کشورهای اسلامی‌اند.
