نویسنده: سائمه سلطانی
دولت خاویر مایلی در آرژانتین قصد دارد جرم‌انگاری زن‌کُشی را از قانون کیفری این کشور حذف کند. ماریانو کونئو لیبارونا، وزیر دادگستری دولت مایلی، اعلام کرد: «مفهوم زن‌کُشی را از قانون کیفری آرژانتین حذف خواهیم کرد»، و در ادامه افزود: «فمینیسم، تحریفی از برابری است.»
این تصمیم پس از آن مطرح شد که مایلی در مجمع جهانی اقتصاد در داووس سوئیس، مفهوم زن‌کشی را محکوم کرد و گفت: «برابری در برابر قانون از قبل در غرب وجود دارد. هر چیز دیگری صرفاً تلاشی برای کسب امتیازات است.»
او هم‌چنین افزود: «به نقطه‌یی رسیده‌ایم که در بسیاری از کشورهای به‌ظاهر متمدن، اگر زنی کشته شود، آن را زن‌کشی می‌نامند و این جرم، مجازات سنگین‌تر از قتل یک مرد دارد، صرفاً بر اساس جنسیت قربانی – که به‌طور قانونی، جان یک زن را باارزش‌تر از جان یک مرد می‌سازد.»
اما این نخستین اقدام مردسالارانه دولت مایلی علیه زنان نیست.
تنها سه روز پس از روی‌کار آمدن او در ۱۳ دسامبر ۲۰۲۳، وزارت زنان، جنسیت و تنوع را از فهرست وزارت‌خانه‌های کشور حذف کرد. پس از آن، برنامه‌های حمایتی از قربانیان خشونت جنسیتی، از جمله معاونت حفاظت در برابر خشونت جنسیتی را منحل کرد. در نوامبر ۲۰۲۴، آرژانتین تنها کشوری بود که به قطعنامه‌ی مجمع عمومی ملل متحد برای پیش‌گیری و حذف تمامی اشکال خشونت علیه زنان رأی منفی داد. علاوه بر این، مایلی تلاش دارد قوانین سهمیه‌بندی شغلی برای اقلیت‌های جنسی، برابری جنسیتی، صدور کارت‌های شناسایی غیردوجنسیتی و قانون میکائلا (آموزش اجباری کارمندان دولتی در زمینه‌ی آگاهی جنسیتی) را لغو کند.
مایلی، پیش از پیروزی در انتخابات ۲۰۲۳، در سال ۲۰۲۲ گفته بود: «من بابت داشتن آلت تناسلی مردانه‌ام عذرخواهی نخواهم کرد. نباید از مرد بودن، سفیدپوست بودن، موهای بلوند و چشمان آبی روشنم احساس شرمندگی کنم.» او هم‌چنین تأکید کرد که در دولتش مارکسیسم فرهنگی جایی نخواهد داشت و سرانجام با شعار استبدادی “مرگ بر آزادی”، نطق انتخاباتی‌اش را خاتمه داد.
مایلی از هم‌پیمانان نزدیک دونالد ترامپ به شمار می‌آید و اقدامات مردسالارانه و فاشیستی او، در موج جهانی از بازگشت تفکرات واپس‌گرایانه‌ی مردسالارانه و نژادپرستانه در غرب جای می‌گیرد.
این روند در سطح جهانی نیز قابل مشاهده است:
بازگشت ترامپ به قدرت در آمریکا
حزب AFD (آلترناتیو برای آلمان) در آلمان
حزب دموکرات راست‌گرای سوئد
حزب «جمعیت ملی» فرانسه به رهبری مارین لوپن
حزب ووکس (Vox) در اسپانیا
حزب لگا (Lega) تحت رهبری متئو سالوینی در ایتالیا
حزب «برادران ایتالیا»
حزب آزادی اتریش (FPÖ)
حزب آزادی هلند (PVV) تحت رهبری گریت وایلدرز
احزاب راست‌گرای مجارستان، بلغارستان، رومانی و چک
در آسیا نیز این جریان به اشکال مختلف دیده می‌شود:
تشدید سیاست‌های سنت‌گرایانه پوتین در روسیه
ادامه‌ی حاکمیت اسلام شیعی در ایران که زنان و کارگران را سرکوب می‌کند
استقرار طالبان در افغانستان که زنان را عملاً از جامعه حذف کرده است
حاکمیت اسلام‌گرایان در سوریه و عراق، ازدواج اجباری دختران ۹ ساله در عراق
تمدید قدرت اردوغان در ترکیه و خروج این کشور از کنوانسیون استانبول، که برای حفاظت از زنان در برابر خشونت خانوادگی تدوین شده بود
تمام این نشانه‌ها حاکی از اوج‌گیری مجدد مردسالاری، ملی‌گرایی افراطی و فاشیسم جهانی است. اگر توده‌های تحت ستم علیه این موج جهانی مبارزه‌یی متحد و پی‌درپی را سازمان‌دهی نکنند، در آینده‌یی نه‌چندان دور، قربانی این جریان واپس‌گرا خواهند شد.
