در رویدادی تاریخی و نمادین، دو افسر زن هندی، صوفیا قریشی (مسلمان) و یومیکا سینگ (هندو)، فرماندهی عملیات نظامی «رسندور» را در مرز هند و پاکستان بر عهده گرفتند. این عملیات که با الهام از تصویر زنی هنرمندانه طراحی شده بود، نه‌تنها نمادی از توانایی و شجاعت زنان در ارتش هند بود، بلکه پیامی جهانی در تأیید قدرت رهبری زنان ارسال کرد.
اقدام این دو زن نشان داد که در سایه‌ی باور به توانمندی زنان، می‌توان آنان را در خط مقدم تصمیم‌گیری و اقدام قرار داد. صوفیا و یومیکا از دو پیشینه‌ی فرهنگی و دینی متفاوت، با هم‌افزایی در یک میدان دشوار، اثبات کردند که شایستگی زنانه مرز نمی‌شناسد.
در مقابل، زنان افغانستان هم‌چنان در محدودیت‌های شدید به سر می‌برند. آن‌ها از تحصیل، اشتغال و مشارکت در سرنوشت کشورشان محروم شده‌اند و عملاً در خانه‌ها زندانی‌اند. این شرایط اگر ادامه پیدا کند، افغانستان در آینده‌یی نزدیک با فقدان کامل زنان متخصص در عرصه‌هایی چون پزشکی، حقوق، آموزش و رهبری مواجه خواهد شد.
این دو تصویر متضاد، رشد زنان در هند و سرکوب زنان در افغانستان، بازتابی از انتخاب‌ها و سیاست‌های حکمرانی است. وقت آن رسیده که جهان نه‌تنها به تحسین زنان موفق بپردازد، بلکه برای رهایی زنان تحت ستم، به‌ویژه در افغانستان، اقدام عملی انجام دهد.
