نوروز می‌آید. با دستانی پر از شکوفه و دلی لبریز از امید. زمین نفسی تازه می‌کشد، درختان از نو سبز می‌شوند و جهان از خوابی سنگین برمی‌خیزد. نوروز یعنی آغاز دوباره، یعنی ایمان به روشنایی پس از تاریکی، یعنی یقین به اینکه هیچ زمستانی ابدی نیست و تغییر از راه می‌رسد.
اما افغانستان، زیر سلطه‌ی جهل و استبداد، هنوز در سرمایی سنگین اسیر است. برای زنان این سرزمین، نوروز نه پیام‌آور تغییر، که یادآور رنجی بی‌پایان است. زنان افغانستان در اسارت گروه تروریستی‌اند که بویی از انسانیت نبرده‌اند. آن‌ها را از تحصیل، از کار، از نفس‌کشیدن در هوای آزاد محروم کرده‌اند. درهای مدارس و دانشگاه‌ها به روی‌شان قفل شده، کوچه‌ها و خیابان‌ها از حضورشان خالی شده، و زندگی‌شان به چهاردیواری‌های اجبار و تحقیر محدود شده است. در قرن بیست‌ویکم، در کشوری که روزگاری زنان در آن آزادانه نفس می‌کشیدند، حالا زن بودن به جرم تبدیل شده است.
اما همان‌گونه که بهار بازمی‌گردد، باور داریم که این دوران نیز گذراست. سال نو را با امید آغاز می‌کنیم؛ امید به شکست استبداد، امید به فروپاشی گروه‌های تروریستی و افراطی، امید به تحقق آزادی و عدالت در این سرزمین. آرزو داریم که نوروز سال آینده، سال جشن گرفتن پیروزی بر تاریکی باشد.
سال نو بر همه‌ی هم‌وطنان عزیز و رنج‌دیده‌‌ی ما مبارک!
نویسندگان و کارمندان نشریه‌ی صدای زنان افغانستان
