ما زنان افغانستان ۸ مارچ امسال را در حالی تجلیل می‌کنیم که وضعیت حقوق‌بشری و حقوق زنان در هاله‌ی از ابهام قرار دارد.
بحث مبارزات زنان در افغانستان طولانی‌ست. بنابراین، اگر فقط به اتفاقات سال‌های اخیر توجه کنیم، می‌بینیم که از سال ۲۰۰۱ میلادی به این طرف از هشتم مارچ در افغانستان به مثابه روز جهانی یا روز همبستگی زنان جهان طی محفل‌هایی از سوی دولت و برخی نهادهای مدافع حقوق زنان در کابل و برخی شهرهای مهم کشور تجلیل می‌شد. اما امسال چنین نیست. وضعیت کنونی غیر قابل وصف است و زنان افغانستان در بدترین شرایط قرار دارند. آن‌ها اجازه‌ی رفتن به مکتب را ندارند، زنان شاغل خانه‌نشین شده‌اند و مهم‌تر از همه؛ طالبان تمام زنان معترض را در بند کشیدند و آن‌ها را با بی‌رحمی شکنجه کردند. بنابراین می‌خواهم بگویم که وضعیت حقوق‌بشری زنان در تاریکی مطلق قرار گرفته است و هیچ امیدی نیست که آینده بهتر از این باشد؛ ترس از مرگ، شکنجه و هر نوع بدرفتاری تبدیل به روزمره‌گی ما شده است و خفقان با تمام معنا در فضای این شهر و دیار حاکم است.
حدود شش ماه از تسلط طالبان می‌گذرد و در این مدت، این گروه با زور و خشونت تلاش کردند تا صدای زنان و دختران معترض را خاموش کنند که تا جایی موفق به این کار شده اند. با این وجود؛ اما ما باورمندیم که مسیر مبارزات برحق ما در راستای تامین حقوق انسانی زنان بدون تحمل سختی‌ها امکان‌پذیر نیست. من به عنوان یکی از دختران معترض خطاب به تمام مدافعین حقوق زنان می‌گویم که صدای ما را بشنوید، خواست‌های انسانی ما را به گوش جهانیان برسانید، همراه با زنان افغانستان برای تحقق عدالت اجتماعی حرکت کنید و ما را در این راه دشوار تنها نگذارید. ما در این‌جا هر روز رو در رو در برابر طالبانی مسلح می‌ایستیم، خواست‌های برحق خود را مطرح می‌کنیم و تلاش می‌کنیم که امید داشتن روزهای خوب را از دست ندهیم. روزهای که همه بتوانیم مانند انسان در کنار هم زنده‌گی کنیم و هم‌دیگرپذیری، دوستی و انسانیت مهم‌ترین ارزش‌های زنده‌گی ما باشد و برای آبادی افعانستان تلاش کنیم
بیایید برای آن‌هایی که خودشان را نماینده‌گان خدا بر روی زمین می‌پندارند بگوییم که شکم گرسنه نان می‌خواهد و موعظه‌های اخلاقی شما زمانی می‌تواند تاثیرگذار باشد که انسانی به خاطر گرسنگی دست به خودکشی نزند و کودکان بی‌گناه به دستور شما بی‌خانه و کاشانه نشوند و زنان حق داشتن زنده‌گی انسانی را داشته باشند.
در اخیر، ما باورمندیم که حقوق زنان تامین نمی‌گردد مگر این‌که خود زنان و مدافعین‌شان به عنوان نیروی موثر وارد عمل شده برای به دست گرفتن زمام سرنوشت خود تصمیم بگیرند. تکرار می‌کنم که در کنار ما بایستید تا همه با هم فریاد بزنیم: نان، کار، آزادی و مشارکت سیاسی.!
