شماری از پناه‌جویان زن افغانستان به دلیل بی‌سرنوشتی، وضعیت دشوار زندگی، بی‌توجهی سازمان‌های بین‌المللی، به خصوص کمیساری سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، دست به اعتراض زده و خواستار توجه هر چه بیشتر سازمان ملل به وضعیت برزخی و دشوار آنان شده‌اند. اعتراض‌کنندگان سندهای مهاجرتی‌شان را که از طرف کمیساری سازمان ملل متحد در امور پناهندگان برای‌شان داده شده بود، پاره کرده و در حضور رسانه‌ها دور انداختند. این پناه‌جویان می‌گویند که این سندها آنان را هیچ کمک نمی‌کنند و به وضعیت پناهندگی آنان تأثیرگذار نیست.
اعتراض‌کنندگان با شعار «ما را بکشید و یا به وضعیت دشوار ما توجه کنید»، می‌گویند که به هیچ چیزی و امکانات اولیه‌ی زندگی دسترسی ندارند و هر لحظه در تنگنای بی‌سرنوشتی و مشکلات بیشتر قرار می‌گیرند. آن‌ها به رسانه‌ها می‌گویند که صدمات روحی و روانی این بی‌سرنوشتی تأثیر منفی بر آن‌ها گذاشته و آسیب‌های روانی بیشتر پیدا کرده‌اند.
به گفته‌ی آن‌ها به مدت هشت ماه می‌شود این پناه‌جویان در پاکستان در وضعیت بی‌سرنوشتی به سر می‌برند و کمیساری سازمان ملل در امور پناهندگان کوچک‌ترین کاری برای‌شان انجام نداده است.
حکومت قبلی افغانستان، هشت ماه پیش سقوط کرده و شماری زیادی از افغانستانی‌ها به خاطر ترس از گروه تروریستی طالبان در افغانستان مجبور به ترک کشورشان گردیده‌اند.
شماری زیادی از افغان‌ها در کشور همسایه‌ی افغانستان، پاکستان، پناه گرفته‌اند و پس از ورود به این کشور کمیساری سازمان ملل در امور پناهندگان برای یک تعدادشان ورقی به نام «توکن» داده است. آن‌ها می‌گویند این توکن هیچ دردی از دردهای‌شان را دوا نمی‌کند و هر لحظه بیشتر از پیش در تنگنا قرار می‌گیرند.
معترضان می‌افزایند که روزها سرگردان پشت دروازه‌های این سازمان در انتظار می‌مانند؛ اما جوابی از آن‌ها نمی‌گیرد و اندک توجهی هم به وضعیت زندگی آنان نمی‌شود.
این بی‌توجهی و بی‌سرنوشتی باعث شده که پناهندگان امروز در مقابل رسانه‌ها کارت‌های‌شان را پاره کرده و دور بیندازند. آنان می‌گویند که در صورتی که به خواسته‌های‌شان رسیدگی نشوند، مجبور می‌شوند که دست به اعتراضات بیشتر و شدیدتر بزنند.
این اعتراض وارد هفتمین روز خود می‌شود؛ اما تا هنوز کمیساری سازمان ملل و دیگر نهادهای مرتبط هیچ واکنشی به اعتراض این پناه‌جویان افغان نشان نداده و سازمان‌های حقوق بشری نیز تا هنوز سکوت کرده‌اند.
