با سقوط کابل به دست گروه طالبان، دروازه‌های مکاتب دخترانه نیز بسته شدند. سازمان «راه قلم» با راه‌اندازی کمپاین اعتراضی، خواهان بازگشایی مکتب‌های دخترانه شدند و از حکومت طالبان خواسته‌اند که به دانش‌آموزان دختر، اجازه‌ی ورود به مکتب را بدهند و آنان را از حق آموزش محروم نسازند. این معترضان با استفاده از هشتک: #PenPathGirlsEduCampaign در فضای مجازی نیز ظاهر شده‌اند؛ در صفحه‌ی فیس‌بوک‌شان به نام Pen Path (راه قلم) هزاران پست و عکس در دفاع از حق آموزش زنان نشر کرده‌اند. فعالان این کمپاین به ولایت‌ها و ولسوالی‌های مختلف افغانستان از جمله بلخ، هلمند، ننگرها و… سفر کرده و از مردم خواسته‌اند تا به این کمپاین بپیوندند. آنان در روزهای آغازین کمپاین در صفحه‌ی فیس‌بوک‌شان نوشته بود:
۲۲ روز است که هزاران دختر در بی‌سرنوشتی و آینده‌ی مبهم به سر می‌برند. سازمان «راه قلم» پس از مشوره با مردم کمپاین را با هشتگ #PenPathGirlsEduCampaign راه اندازی کرده‌اند. لطفا در این کمپین به ما بپیوندید… ما تا بازگشایی مکاتب دخترانه ساکت نخواهیم شد.
مطیع‌الله ویسا باشنده قندهار که رشته‌ی «حقوق بشر» را در هندوستان خوانده است، مؤسس سازمان «راه قلم» است. این سازمان از سال ۲۰۰۹ فعالیتش را در عرصه‌های تأسیس کتاب‌خانه، برنامه‌های کتاب‌خوانی و تشویق مردم به آموزش و پروش آغاز کرده است و اکنون دوهزار و چهارصد عضو فعال دارد که بدون هیچ مزدی فعالیت می‌کنند. بیشترین فعالیت این سازمان در ولایتهای قندهار و هلمند متمرکز بوده است؛ اما فعالان این سازمان در تمام ولایتهای افغانستان سفر کرده و مردم را تشویق می‌کنند تا دختران‌شان را به مکتب بفرستند.
با آغاز سال جدید و فرارسیدن سال تعلیمی، فعالیت سازمان راه قلم در حمایت از حق آموزش دختران بیشتر شده است. آن‌ها از وزارت معارف طالبان می‌خواهند که مکتب‌های دخترانه را دوباره باز و فعال کنند.
مطیع الله ویسا از بسته‌شدن دروازه‌های مکاتب در آغاز سال آموزشی در فیس-بوکش انتقاد کرده و نوشته است: مردم می‌خواهند دروازه‌های مکاتب باز شوند. در تمام کشورهای اسلامی دختران حق آموزش دارند؛ اما تنها در افغانستان ندارند. او می‌افزاید حتا یک دقیقه هم بندبودن دورازه‌های مکاتب بی‌عدالتی است و طالبان باید هرچه زودتر دروازه‌های مکاتب را باز کنند.
زلمی اوریا (نام مستعار) یکی از معترضان، در برگه‌ای که به رسم اعتراض بلند کرده، نوشته است: «تعلیم حق اساسی مردم و دختران است». او از مسدودبودن مکتب‌های دخترانه در ولایت ننگرهار و سایر ولایت‌ها اظهار نگرانی کرده و می‌گوید، ما در چند ماه گذشته به طور مسالمت‌آمیز اعتراض کرده و خواهان بازگشایی مکتب‌های دخترانه شدیم؛ اما تا کنون هیچ‌گونه توجه از سوی مسوولین در این زمینه نشده است.
زلاله (نام مستعار) یکی از دانش‌آموزان معترضِ خیابانی، با شعار «آموزش برای همه» گفت: «زنان به حیث نیمی از پیکر جامعه‌ی انسانی، از طبیعی‌ترین حق‌شان، که همانا آموزش است، محروم می‌باشند. او می‌افزاید، اگر به صدای اعتراضی و حق‌خواهی ما توجه نگردد، ما به دادخواهی خویش ادامه خواهیم داد».
صبرگل (نام مستعار) که خود معلم و مادر دو دانش‌آموز دختر است، به ما گفت: «طالبان با قانون نانوشته‌ی‌شان، می‌خواهند رؤیای یادگیری و سواداندوزی را از زنان و دختران افغانستان بگیرند؛ اما این خواست‌شان معقول و شدنی نیست». او همچنان طالبان را به زن‌ستیزی محکوم کرد و از جامعه‌ی جهانی خواهان توجه جدی در این مورد گردید. این در حالی است که دختران برخی از رهبران طالبان در بهترین دانشگاه‌های دنیا درس می‌خوانند.
