به نام خداوند بزرگ!
براساس آمار بخش غذایی سازمان ملل یا (WFP) بیش‌تر از نیم جمعیت افغانستان در معرض «گرسنگی شدید» قرار دارند. براساس این آمار همین اکنون در سطح کشور ۲۳ میلیون نفر با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند. در بین تمام ولایات افغانستان، ولایت‌ها و ولسوالی‌های هزاره‌نشین، جزو محروم‌ترین و فقیرترین ولایت‌های افغانستان است. فقر، بی‌کاری و گرسنگی در این مناطق بیداد می‌کند.
سال ۲۰۲۱ به ۶۸ هزار خانواده در افغانستان کمک نقدی و غیر نقدی صورت گرفته است. اما متاسفانه توزیع و تقسیم کمک‌ها ناعادلانه و بر اساس زد و بند‌های قومی، مذهبی، سمتی، سیاسی و واسطه‌بازی صورت گرفته است. در بعضی ولایات و ولسوالی‌ها سه بار کمک صورت گرفته، اما به بعضی ولایت‌ها اصلا توجه نشده است. خصوصا با ولایات و ولسوالی‌های هزاره‌نشین، تبعیض آمیز نا عادلانه و متعصبانه برخورد شده است. به طور نمونه ۷۳/۱۸ کمک نقدی و ۱۴ در صد کمک غیر نقدی تنها در ولایت ننگرها که پشتون نشین است توزیع شده است. اما ولایت‌های هزاره نشین مانند بامیان و دایکندی ۲/۰ از کل کمک‌ها را دریافت کرده است. در ولسوالی‌های بهسود، لعل و سرجنگل، جاغوری، مالستان، ناور، ولسوالی‌های هزاره‌نشین ولایت بلخ، پنجشیر و هرات و… کمک یا اصلا صورت نگرفته یا اگر صورت گرفته بسیار کم و ناچیز بوده است. گویا جغرافیایی یاد شده تحت تحریم سازمان‌های کمک دهنده و کمک رسان قرار دارند.
مناطق دشت برچی و غرب کابل در حدود دو و نیم میلیون جمعیت دارد. اکثریت این مردم با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند. چند وقت پیش هشت کودک یک خانواده از گرسنگی جان دادند. در این مناطق کمک بسیار اندک صورت گرفته است. همین کمک اندک را «وکلای گذر» بین خود و خویشاوندان خود در غیاب مستحقین و گرسنگان تقسیم کرده‌اند.
کمک ناچیز که به ولایت دایکندی فرستاده شده بود، اکثرا به پشتون‌های عضو گروه طالبان که از ولسوالی گیزاب استند تقسیم شده است.
ما از سازمان ملل، کشورهای کمک کننده و سازمان‌های تطبیق کننده این روند می‌خواهیم که کمک‌های نقدی، جنسی و مواد غذایی را بدون تبعیض قومی به افراد بی بضاعت، فقیر، زنان بی‌سرپرست و گرسنگان واقعی توزیع نمایند. اگر در این زمینه اقدام فوری صورت نگیرد بدون شک ما شاهد یک فاجعه بشری خواهیم بود.
برای جلوگیری از فاجعه و پایمال شدن حقوق گروه‌های فقیر و طبقه ستم‌دیده و محروم، جنبش زنان برای تحقق عدالت و آزادی به صورت مشخص خواسته‌های ذیل را مطرح می‌کند:
۱- کمک‌های جامعه جهانی بدون تبعیض نژادی، قومی و مذهبی به گرسنگان سراسر افغانستان توزیع گردد؛
۲- کارکنان محلی ارگان‌های ملل متحد و سازمان‌های خیریه از میان تمام اقوام، مذاهب، ولایات و قشر زنان انتخاب شوند؛
۳- میکانیسم کنترل از شفافیت توزیع کمک‌های بشردوستانه باید به وجود بیاید؛
۴- زمینه نظارت بر توزیع کمک‌های بین‌المللی و داخلی برای مطبوعات داخلی و خارجی مهیا شود؛
۵- در تمام ولایات و ولسوالی‌ها، مرکز توزیع کمک‌ها ایجاد شود؛
۶- لیست خانواده‌ها و افراد مستحق و فقیر در سراسر افغانستان تهیه شود؛
۷- لیست کمک‌های که به ولایات و ولسوالی‌ها فرستاده می‌شود و لیست خانواده‌های که کمک می‌گیرند با رسانه‌ها شریک شود تا زمینه شفافیت فراهم شود و خانواده‌های پول دار نتوانند، کمک بگیرند.
۸- همین اکنون خانواده‌های استند که از فقر و گرسنگی در معرض مرگ قرار دارند. آن‌ها باید در اولویت کمک رسانی قرار داده شوند. میکانیسم طرح شود که به آن‌ها به صورت فوری کمک رسانده شود تا از مرگ نجات پیدا کنند.
وسلام
