به نام برابری و آزادی
خدمت تمام کسانی که در این بحث و گفت‌وگو شرکت کرده‌اند، سلام و احترام عرض می‌کنم. تشکر می‌کنم از مسئولین و دوستانی که لطف کرده زمینۀ این گفت‌وگو را فراهم کرده‌اند. ما دردها و مشکلات زیادی برای گفتن داریم. اگر ساعت‌ها هم صحبت کنیم، بازهم تمام نمی‌شود؛ اما من به صورت خلاصه تلاش می‌کنم صحبت‌هایم را در پنج بخش ارائه کنم. این بخش‌ها شامل موارد ذیل می‌شوند: ۱. ظهور مجدد طالبان و سیاست آن‌ها علیه زنان؛ ۲. علت و عوامل مبارزۀ زنان، فعالیت‌ها و دستاوردهای زنان؛ ۳. هزینه‌هایی که زنان تا کنون به خاطر اهداف‌شان پرداخته‌اند؛ ۴. اهداف زنان؛ ۵. خواسته‌ها و تقاضاهای زنان.
۱. ظهور مجدد طالبان و سیاست آنان علیه زنان و دختران افغانستان
با حاکمیت دوبارۀ ادارۀ طالبان تمام دست‌آوردهای زنان نابود شدند. در بین وزیران ادارۀ طالبان هیچ زنی وزیر نیست. حتا وزارت امور زنان دولت قبلی را لغو اعلام کردند. زنان از حق تعلیم و تحصیل محروم و از ادارات دولتی رانده شدند. حتا امنیت جانی خانم‌های زیادی در معرض خطر قرار گرفت. به همین خاطر زنان زیادی از کشور فرار کردند. حتا حق پوشیدن نوع لباس و حق سفر را از زنان گرفتند.
۲. عوامل اعتراض، دست‌آوردها و فعالیت‌های جنبش زنان
وقتی ما همه چیزمان را در معرض نابودی دیدیم، به سرک‌ها و خیابان‌ها برآمدیم، شعار«نان، آزادی، برابری، کار، مشارکت سیاسی و…» سر دادیم. در ولایت‌ها و ولسوالی‌های افغانستان؛ از جمله کابل، بامیان، دایکندی، مزار، بغلان، بدخشان، جلال‌آباد، تخار، هرات و… دست به اعتراض زدیم. از شیوه‌های مختلف مثل تظاهرات، گردهم‌آیی، دیوارنگاری، شب‌نامه، برف‌نگاری، نقاشی و… برای بیان اهداف‌مان استفاده کردیم. به صدها رسانۀ داخلی و بین‌المللی حضور پیدا کردیم و اعتراض خود را به گوش مردم افغانستان و جهان رساندیم. با صدها نهاد و سازمان مدافع حقوق بشر و حقوق زنان تماس گرفتیم و از آن‌ها خواستیم که در کنار ما بایستند و اجازه ندهند که حقوق زنان افغانستان پایمال شوند. با زنان، دختران و فعالان حقوق زن در ولایت‌ها و ولسوالی‌های مختلف افغانستان تماس گرفتیم و با همکاری آن‌ها تلاش کردیم تا مبارزه از شهر کابل به تمام ولایت‌ها و نقاط افغانستان کشانده شود. هم‌چنین «ویب‌سایتی» هم اکنون تحت کار داریم تا از طریق آن دارای آدرس مشخص باشیم و بتوانیم بهتر و دقیق‌تر صدای‌مان را به گوش مردم افغانستان و جهان برسانیم. این ویب‌سایت به دو زبان انگلیسی و فارسی مطالبی را نشر خواهد کرد.
۳. هزینه‌هایی که زنان تا کنون به خاطر اهداف‌شان پرداخته‌اند
اکنون در حدود شش ماه است که ما به صورت مستقیم و رو در رو با گروه طالبان مبارزه می‌کنیم. در این مدت هزینه‌های زیاد را پرداخته‌ایم. طالبان بر چشمان و صورت زنان و دختران معترض گاز اشک‌آور پاشیدند، لت‌وکوب و زندانی کردند. در زندان هم بی‌رحمانه شکنجه کردند. حتا دختران زیادی فعلاً مفقود هستند. من بخشی از این موضوعات را به صورت مشخص نام می‌برم:
الف. به تاریخ بیست‌وهفتم اکتبر سه دختر؛ از جمله فروزان صافی ۳۰ ساله در شهر مزار تیرباران شد. او در فعالیت‌های مدنی و دادخواهانۀ زنان، نقش فعالی داشت و در یکی از دانشگاه‌های خصوصی مزار تدریس می‌کرد.
ب. در روزهای هفتم و هشتم سپتامبر ۲۰۲۱، طالبان به راهپیمایی اعتراضی زنان در مزار شریف حمله کردند و بیش از ۷۰ تن از معترضان؛ از جمله ۴۰ دختر معترض را با خود بردند. یک هفته پس از این ماجرا، اجساد هشت نفر از بازداشت‌شدگان در خیابان‌های این شهر پیدا شد. باقی دختران و پسران با تلاش‌های شبانه‌روزی خانوادههایشان، پس از حدود ۴۵ روز آزاد شدند؛ اما از سرنوشت ۹ تن از دختران بازداشت‌شده هنوز هیچ اطلاعی در دست نیست و آنان هم‌چنان ناپدیدند. پنج تن از دختران بازداشت‌شده هم پس از رهایی از چنگ طالبان، به دست خانواده‌های خود به قتل رسیدند. دختران به‌شدت شکنجه شده‌اند و بارها مورد تجاوز جنسی گروهی قرار گرفته بودند. دختران آزادشده گفته بودند که «در بازداشتگاه امنیت ملی، یک زن آنان را کاملاً برهنه می‌کرد و با باطوم برقی و شلاق آن‌ها را شکنجه می‌داد. این زن به زور به این دختران قرص روان‌گردان می‌خوراند و سپس افراد طالبان به طور گروهی به آنان تجاوز می‌کردند.» موضوع ذکرشده به صورت مفصل و با جزئیات در سایت «اندپندنت فارسی» نیز گزارش شده است.
ج. عالیه عزیزی، رئیس زندان زنانۀ هرات توسط ادارۀ طالبان خواسته شده بود که او بر سر کارش برگردد. او به آن‌ها اعتماد کرده بود و به ادارۀ زندان زنانۀ هرات رفته بود؛ اما به یک‌بارگی گم شد. اکنون شش ماه است که از سرنوشت او خبری نیست.
چند روز پیش ۲۹ دختر و خانم معترض همراه با خانوادههایشان از خانۀ امن کابل دست‌گیر شدند. دست‌گیرشدگان در زندان به شدت شکنجه می‌شوند.
هم‌سنگران ما هریک تمنا (با سه خواهرش)، پروانه ابراهیم‌خیل، زهرا محمدی و مرسل عیار از زندان طالبان آزاد شده‌اند. آن‌ها در زندان به شدت شکنجه و لت‌وکوب شده‌اند. بعد از آزادی، ممنوع‌الفعالیت و ممنوع‌الخروج شده‌اند. به آن‌ها گفته شده است که با هیچ‌کسی تماس نگیرند و با هیچ رسانه‌ای هم صحبت نکنند.
۴. اهداف زنان
ما چند هدف اصلی و درجه‌یک داریم و سه هدف درجه‌دو:
اهداف اصلی و درجه‌یک
۱- حق کار؛
۲- حق آموزش؛
۳- حق مشارکت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی؛
۴- حق آزادی بیان؛
۵- حق مالکیت.
اهداف درجه‌دو
۱- حق ورزش؛
۲- حق پوشش اختیاری؛
۳- حق سفر؛
۵. خواسته‌ها و تقاضاهای ما
در آخر، باری دیگر ما از مردم جهان و افغانستان به خصوص روشنفکران، فعالان حقوق بشر، فعالان حقوق زن، فعالان جامعۀ مدنی، نهادها و سازمان‌های مدافع حقوق بشر و حقوق زنان، سازمان ملل، کشورها و سیاست‌مداران جهان می‌خواهیم تا از خواسته‌های برحق ما به صورت همه‌جانبه حمایت کنند. بر گروه طالبان فشار بیاورند و اجازه ندهند که حقوق زنان افغانستان را پایمال کنند. هم‌چنین، از کشورهای ناروی و سوئیس به خاطر چراغ سبز نشان دادن به طالبان به شدت انتقاد کرده و محترمانه تقاضا داریم که آن‌ها و تمام کشورهای جهان از نشان دادن چراغ سبز به یک گروه ضد حقوق بشر و حقوق زنان خودداری نمایند.
با احترام
