نویسنده: محمد رجا
در حالی که سال تحصیلی در ایران به روزهای پایانی نزدیک می‌شود، گروهی از دانش‌آموزان مهاجر افغانستانی با آینده‌ی تاریک و مبهم مواجه‌اند؛ آینده‌یی که نه به دست خودشان، که در پی تصمیم‌هایی فراتر از اراده‌ی آنان رقم می‌خورد.
براساس اعلام نادر یاراحمدی، رئیس مرکز امور اتباع و مهاجرین خارجی، آن دسته از دانش‌آموزان مهاجری که والدین یا سرپرستان قانونی‌شان فاقد مجوز اقامت قانونی در ایران هستند، تنها تا پانزدهم تیرماه فرصت دارند کشور ایران را ترک کنند. یاراحمدی تأکید کرد این دانش‌آموزان حتا در صورت شرکت در آزمون سراسری، حق و اجازه‌ی ادامه‌ی تحصیل در سال تحصیلی آینده را نخواهند داشت.
این تصمیم، سرنوشت صدها دانش‌آموز و به‌ویژه دختران مهاجر افغانستانی را در هاله‌یی از نگرانی فرو برده است؛ دخترانی که با خروج اجباری از ایران، عملاً از تحصیل بازمی‌مانند. در افغانستان، آموزش دختران بالاتر از صنف ششم مکتب از سوی گروه طالبان ممنوع شده و بازگشت، برای بسیاری از دانش‌آموزان به‌معنای توقف کامل آموزش و در مواردی، پایان رؤیای تحصیل است.
در مقابل، یاراحمدی تأکید کرده دانشجویان مهاجر که گذرنامه دارند و امکان تمدید اقامت‌شان فراهم است، می‌توانند بدون مشکل به تحصیل خود در دانشگاه‌های ایران ادامه دهند. این تفاوت آشکار میان شرایط دانش‌آموزان و دانشجویان مهاجر، پرسش‌هایی جدی درباره‌ی عدالت آموزشی و حقوق کودکان مطرح کرده است.
در سه سال اخیر، بنابر آمارهای رسمی، حدود سه میلیون مهاجر افغانستانی از ایران اخراج شده‌اند؛ رقمی که در کنار تصمیم اخیر، نگرانی‌ها درباره‌ی وضعیت آینده‌ی مهاجران، به‌ویژه کودکان و نوجوانان را صدچندان کرده است.
این روزها در حیاط مدارس جنوب تهران، نگاه‌های نگران دخترانی دیده می‌شود که شاید آخرین روزهای مکتب رفتن‌شان را تجربه می‌کنند؛ کودکانی مانده از عدل عمری و حالا رانده از عدل علوی. کودکانی که بیش از هر چیز، خواسته‌‌ی‌شان ساده است: ماندن در صنف درس.
پی‌نوشت: عکس از انترنت
