شماری از دختران دانش‌آموز افغانستان طی نامه‌هایی به زبان انگلسی نوشته‌اند که پس از آگست ۲۰۲۱، پدیده‌یی به نام طالب امید و آرزوهای‌شان کشته‌اند. در این نامه‌ها، پانزدهم آگست، روز سقوط افغانستان سیاه‌ترین، دردناک‌ترین، ساکت‌ترین و وحشتناک‌ترین روز در تاریخ افغانستان خوانده شده است.
در یکی از نامه‌ها آمده است: «من برای خودم، برای خانواده‌ام و به‌ویژه برای پدر و مادرم امیدها، آرزوها و جاه‌طلبی‌های زیادی داشتم. می‌خواستم در آینده یک وکیل خوب و یک روزنامه‌نگار با استعداد شوم. فکر می‌کردم که وقتی شغلی پیدا کنم، مشکلات اقتصادی ما حل می‌شود و خواهران کوچکم شروع به تحصیل می‌کنند.»
هم‌چنان در نامه‌ی دانش‌آموز دیگر آمده است که باید در برابر گروه ضدانسانی طالب ایستاد شده و مبارزه کنیم: «من یک انسان قوی و یک دختر هستم. هیچ‌چیزی مانع موفقیت من نمی‌شود. من برای رسیدن به اهدافم مبارزه می‌کنم.»
این دانش‌آموزان در نامه‌های‌شان زندگی بدون تحصیل را ناامیدکننده توصیف کرده و هشدار می‌دهند که اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، آینده‌ی آنان «بی‌معنا» خواهد شد.
شبکه‌ی حقوق زنان افغانستان با انشتار این نامه‌های دانش‌آموزان نگاشته است که ادامه‌ی این وضعیت در افغانستان شکننده است و پیامدهای مخرب و ویران‌گر دارد.
گروه طالبان پس از تسلط در کشور، در نخستین اقدام‌شان مکاتب دخترانه را به روی دختران بالاتر از صنف ششم بستند؛ اما این مسأله، با واکنش‌های تند داخلی و خارجی به همراه بود.
در ۱۴ جوزای سال روان، صندوق حمایت از کودکان ملل متحد (یونسیف) گزارش داده بود که سه میلیارد ساعت درسی دانش‌آموزان در افغانستان از دست رفته است.
