به نخست‌وزیر جوناس گهر استور، وزیر خارجه اسپن بارث اید، دولت، مقامات، رسانه‌ها و سازمان‌های نروژ،
از امروز دیگر احساس امنیت نمی‌کنم. طالبان در اسلو است. این همان رژیمی است که مادرم را تهدید کرد چون به دختران و زنان درس می‌داد. همان طالبان که در بس‌های نظامی و دفاتری که پدرم در آن‌ها کار می‌کرد بمب منفجر کردند. کسانی که به دانشگاهی که خواهرم در آن تحصیل کرده حمله کردند. آن‌هایی که زنان و دختران را به طور سیستماتیک از جامعه حذف می‌کنند و از تحصیل، کار و حقوق اساسی‌شان منع می‌شوند، فقط به خاطر اینکه زنان هستند.
نروژ به دفاع از حقوق بشر و آزادی زنان متعهد شده است. پس چگونه می‌توانید به طالبان امتیازات دیپلماتیک بدهید؟ این رژیم نیست که باید با عادی‌سازی مواجه شود؛ این یک سازمان تروریستی است که باید در دادگاه کیفری بین‌المللی در لاهه پاسخگو باشد نه اینکه از طریق سفارت در اسلو مشروعیت پیدا کند.
این برای ما افغانستانی‌ها در نروژ چه نشانه‌یی دارد؟ به آن‌هایی که از طالبان فرار کرده‌اند و به زنان افغانستان که هر روز برای زنده ماندن می‌جنگند؟ این مانند به رسمیت‌شناختن تدریجی یک رژیم وحشی است. آیا این‌طور باید سیاست دولت را درک کنیم؟
احساس ناتوانی می‌کنم. من به‌عنوان یک افغانستانی در نروژ، تجربه می‌کنم که هیچ حزب سیاسی، سازمان و کانال خبری از حال ما سوال نمی‌کند، یا اینکه خانواده‌ها و زنان ما در افغانستان چگونه زنده می‌مانند. به‌خاطر همین از صدای خود استفاده می‌کنم. من این کار را در کانال‌های خود در رسانه‌های اجتماعی انجام می‌دهم، چون نمی‌بینم که هیچ رسانه جریانی اصلی حاضر به پوشش این موضوع باشد. چه کسی واقعاً به زنان افغانستان اهمیت می‌دهد؟ بعد از ۱۰ سال عضویت در حزب کارگر، در اعتراض ثبت‌نام می‌کنم.
آیا نروژ واقعاً کشوری خواهد بود که طالبان را سر میز مذاکره بنشاند؟
این فقط در مورد سیاست نیست. این در مورد حقوق بشر، عدالت و مسئولیت مشترک ماست.
نفیسه امینی
۲۴ مارس ۲۰۲۵
