سحر ضیا
به تاریخ ۳ جدی ۱۴۰۱، وزارت اقتصاد طالبان طی مکتوبی زنان را از کار در موسسات داخلی و خارجی منع کرد. در پیوند به این محروم‌سازی، به تاریخ ۱۸ جدی، «یان اگلند» دبیر شورای پناهند‌گان ناروی (NRC)، به کابل آمد. وی در مصاحبه‌ای با اسوشیتد پرس، گفت: «شورای مهاجرت ناروی ۴۷۰ کارمند خانم در افغانستان دارد. در سال گذشته برای بیش‌تر از ۸۴۰ هزار نفر کمک کرده است. امسال تصمیم داشت ۷۰۰ هزار نفر کمک کند».
وی افزود: «طالبان از ما خواسته است که کمک‌رسانی را بدون حضور زنان ادامه دهیم. اما من در جواب آن‌ها گفتم، ما قادر به کمک رسانی بدون حضور زنان نمی‌باشیم؛ طالبان می‌دانند که مردم به کمک‌های بین المللی وابسته‌اند». یان اگلند، هم‌چنان بیان داشته است: «اختلافات داخلی طالبان و فرمان‌های تندروانه‌شان فعالیت‌های امدادرسانی ما را فلج کرده است».
سمیه رحمانی (نام مستعار) یک تن از کارمندان موسسات بین المللی در تماس تلفونی با خبرنگار صدای زنان افغانستان گفت: «من تنها گزینه‌ای اقتصادی که برای زندگی کردن در افغانستان دارم کار در موسسات امداد رسانی بین المللی است. با از دست دادن کارم، با مشکل شدید اقتصادی مواجه خواهم شد. سایر اعضای خانواده‌ام، بی‌کارند. با از دست دادن کارم، امکان دارد فرزندانم از فقر و گرسنگی تلف شوند». وی از چندین سال به این‌سو، در موسسات ملی و بین المللی کار کرده است و از این طریق امرار معاش می‌کند. با ممنوعیت که طالبان در مسیر فعالیت زنان ایجاد کرده، نگرانی‌های زیادی برای وی و همکاران وی بوجود آمده است.
خانم رحمانی می‌گوید: «ما از کشورهای جهان، سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری می‌خواهیم که طالبان را تحت فشار قراردهند تا فرمان‌های ضد زن و ضد حقوق بشری شان را لغو کنند».
محمد صادق احمدی (نام مستعار) استاد روانشناسی در دانشگاه می‌گوید: «دستورات طالبان علاوه بر تاثیرات منفی بر وضعیت اقتصادی خانواده‌ها، زنان را به لحاظ روانی و روحی دچار آسیب‌های خطرناک کرده است».
دختران و زنان معترض در کابل، تخار، بامیان و بدخشان در مکان‌های سربسته علیه فرمان‌های ضد حقوق بشری طالبان و ممنوعیت زنان از کار و آموزش اعتراض کرده‌اند.
