نویسنده: محمد رجا
از زمان تسلط دوباره‌ی گروهک تروریستی طالبان بر افغانستان، بیش از ۱۰۰۰ روز می‌شود که دختران بالاتر از صنف ششم اجازه‌ی رفتن به مکتب را ندارند و از حق آموزش محروم شده‌اند.
گروه تروریستی طالبان، پس از تسلط بر افغانستان در (۲۴ اسد ۱۴۰۰)، مکاتب دخترانه را تعطیل کرد، اما از ممنوعیت آموزش دختران خبر نداده بود.
به تاریخ (۳ حمل ۱۴۰۱)، همزمان با آغاز سال تعلیمی در افغانستان وقتی هزاران دانش‌آموز دختر بر اساس وعده‌‌های قبلی، پشت دروازه‌‌های مکاتب رسیدند؛ وزارت معارف طالبان اعلام کرد که تمام مکاتب دخترانه‌ای دوره‌‌های متوسطه و لیسه «تا اطلاع ثانی» مسدود اند.
بیش از ۱.۴ میلیون دانش‌آموز دختر تا کنون در سراسر افغانستان حق رفتن به مکتب را ندارند و از آموزش محروم اند.
گروه زن‌ستیز طالبان تاهنوز دلیل روشنی برای محرومیت آموزشی دختران ارائه نکرده‌اند. تنها مسائلی چون؛ «فراهم نبودن زمینه» و «مسائل فرهنگی» را «بهانه» می‌آورند.
در این مدت، کشورهای جهان و مردم افغانستان از هر فرصتی استفاده کرده‌اند، تا از طالبان بخواهند که مکاتب را به‌روی دانش‌آموزان دختر باز کنند. اما این گروه هنوز در ستیز شدید با آموزش دختران ادامه می‌دهند.
ستیز گروه فاشیستی و قبیله‌گرای طالبان، با آموزش دختران و زنان، هرچند ازدوره‌های متوسطه و لیسه در مکتب آغاز شد، اما در همین‌جا متوقف نماند و آهسته‌آهسته به بخش‌های مختلف دیگر نیز گسترش یافت.
علاوه‌براین، گروه جنایت‌پیشه‌ی طالبان، تفکیک جنسیتی را در دانشگاه‌ها اعمال کردند. دانشجویان دختر را مجبور نمودند که لباس سیاه و بلند عربی با روبند بپوشند. اما در نهایت دانشگاه‌های دولتی و خصوصی را نیز به روی دانشجویان دختر مسدود کردند. هم‌چنان مراکز آموزش زبان و آموزشگاه‌های خصوصی را نیز در سراسر افغانستان به‌روی دختران بستند. شماری از مراکز آموزشی را به دلیل حضور دختران، جریمه کردند.
این گروه بدوی و سیاه‌فکر، به منظور فریب‌دادن افکار عمومی، در سال اول حضور خود از داوطلبان دختر امتحان کانکور گرفتند. درعین‌حال، در انتخاب رشته‌ی تحصیلی برای آنان محدودیت وضع کردند. اما در سال‌های بعدی، حضور دختران در آزمون کانکور را نیز کاملاً ممنوع نمودند.
اکنون فاجعه به مرحله‌ای رسیده است که حتی اگر این گروه اجازه بدهند که دختران در آزمون سراسری کانکور شرکت کنند، هیچ دختری فارغ‌التحصیل وجود ندارد، تا در این آزمون شرکت کند.
فعلاً اگر مکاتب بازگشایی شوند، شمار زیاد دختران از سن طبیعی آموزش عقب مانده‌اند و برای بسیاری از آنها این فاجعه غیرقابل جبران است.
ممنوعیت آموزش دختران، بر زندگی آنان تأثیرات ناگواری دارد. رؤیاها و آرزوهای یک نسلی از آنان را نابود کرده و از بین برده است.
دفتر بخش زنان ملل متحد، در روزهای اخیر با نشر گزارشی به پیامدهای ممنوعیت آموزش دختران از سوی طالبان پرداخت و به موارد متخلف اشاره کرد.
بر اساس گزارش این نهاد، در اثر ممنوعیت آموزش دختران در افغانستان، ازدواج زودهنگام کودکان دختر در افغانستان، ۳۸درصد افزایش یافته است.
این نهاد در گزارش خود گفت که زایمان زودهنگام نیز در میان دخترانی که در سن آموزش و مکتب هستند، ۵۶درصد افزایش یافته و مرگ‌ومیر مادران نیز به ۵۳درصد رسیده است.
بسیاری از زنان نیز به دفتر بخش زنان ملل متحد گفته بودند که آنان به دلیل محدودیت‌های طالبان، حتی نمی‌توانند به مراکز صحی برای درمان به تنهایی سفر کنند و بسیاری اوقات از این ناحیه با مشکل مواجه می‌شوند.
علاوه‌براین، گزارش‌های منتشرشده در رسانه‌های افغانستان نشان می‌دهد که خودکشی دختران نوجوان در افغانستان از زمان تسلط دوباره‌ی طالبان بر این کشور و وضع محدودیت‌ها علیه زنان و دختران، افزایش چشم‌گیر یافته است.
علت اکثر خودکشی‌ها، ناامیدی این دختران نسبت به آینده و ابتلای آنان به امراض روانی به دلیل دوری از آموزش و محرومیت از حقوق اولیه گفته می‌شود.
این وضعیت، زنان افغانستان و آینده این کشور را تحت تأثیر قرار می‌دهد، در صورت تداوم حاکمیت گروه طالبان، افغانستان با فاجعه‌ی جبران ناپذیر مواجه می‌شود.
نشست سوم دوحه به رهبری ملل متحد با حضور طالبان، در غیاب زنان و نهادهای مدافع حقوق بشر و نهادهای مدنی و سیاسی افغانستان برگزار شد. زنان معترض، جامعه مدنی و مدافعان حقوق بشر افغانستان در برابر این نشست دست به تظاهرات و اعتراضات گسترده زدند. اما ملل متحد به این صداها کمتر توجه کرد. با وقاحت تمام بر روی قطعنامه‌ی ۱۳۲۵ پا گذاشت.
قطعنامه‌ی ۱۳۲۵، یکی از مهم‌ترین و جدی‌ترین قطعنامه‌های شورای امنیت در باره‌ی زنان است که حاوی اهداف و اصول کاربردی برای احقاق حقوق زنان به ویژه در موضوع مشارکت زنان در روند صلح می‌باشد. این قطعنامه از معدود قطعنامه‌هایی است که در حدود نصف کشورهای عضو ملل متحد، برای اجرایی‌کردن آن پلان عمل ملی تهیه و تصویب کرده‌اند، افغانستان نیز از آن جمله است. در دوره‌ی حکومت جمهوریت در افغانستان، هزاران ساعت برنامه‌های آموزشی رادیویی، تلویزیونی و گارگاه‌های آموزشی و میلیون‌ها صفحه و جزوه در این زمینه از سوی یوناما نشر و پخش می‌شد. اکنون ملل متحد تمام کنوانسیون‌ها را با وقاحت تمام پایمال کرده است.
حال پرسش این است که ملل متحد چطور کنوانسیون‌ها، قطعنامه‌ها و حقوق انسانی زنان و دختران افغانستان را نادیده می‌گیرد، با یک گروه تروریستی‌ای روبه‌رو می‌نشیند که به هیچ اصول و ارزش انسانی و بین‌المللی پایبند نیست. اگر جنایت‌های بی‌شمار طالبان در طی سی سال گذشته نادیده گرفته شود، محرومیت نیمی از جمعیت چهل میلیونی کشور از تمام حقوق اولیه‌ی انسانی‌شان توسط طالبان، جنایت علیه بشریت است.
سازمان ملل متحد به‌جای به‌پای میز محاکمه کشاندن این گروه جاهل و تاریک‌اندیش با مماشات‌کردن در مقابل آنها، شریک تمام جرم و جنایت طالبان است.
ملل متحد در مقابل محرومیت دختران افغانستان از حق آموزش، فقط با خواهش و محکومیت لفظی صرف، بسنده کرده و در برابر مسئولیت خود کوتاهی معنادار و شرم‌آور نموده است. تنها طالبان رؤیاها و آروزهای دختران سرزمین ما را نابود نمی‌کند، بلکه سازمان ملل متحد نیز شریک این جرم و جنایت می‌باشد.
