نویسنده: سائمه سلطانی
امروز بیستوپنج نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان است.
این درحالی است که جهان پس از حدود ۱۲۳ سال آغاز جنبش‌های فمینیستی به عقب‌گرد جهانی در رابطه با موضوع زنان مواجه است.
بازگشت طالبان به قدرت و اسارت سرتاسری حدود ۱۷ میلیون زن در افغانستان، بازگشت ترامپ و منع سقط بارداری‌خودخواسته در آمریکا، سلطه‌ی جمهوری اسلامی بر بدن زنان در ایران، اجباری‌شدن حجاب برای زنان در لیبیا و ده‌ها مورد دیگر، از جمله اقدامات دولتی علیه زنان در سال‌های اخیرند که زنان را به شکل جهانی مورد تهدید قرار داده‌اند.
از طرف دیگر طبق آمارها تنها حدود ۲۸۷۰۰۰ زن به دلیل بارداری و عوارض زایمان جان‌های‌شان را از دست می‌دهند؛ طبق آمار دیگر در سال ۲۰۱۷ حدود هشتادوهفت هزار زن به قتل رسیدند، که تنها ۵۰ هزار تن آنان توسط پارتنران جنسی و اعضای خانواده‌ی زنان صورت گرفته‌اند. سازمان ملل تخمین می‌زند که سال گذشته حدود ۸۵ هزار زن به دست اعضای خانواده‌ی‌شان به قتل رسیدند. براساس این آمار، هر ده دقیقه یک زن در جهان به قتل می‌رسد. فقر یکی از دلایل اساسی زن‌کشی در جهان است و سالانه هزاران زن به دلیل فقر جان‌های‌شان را از دست می‌دهند؛ گرم‌شدن زمین و بحران اقلیمی از دلایل دیگری است که زنان قربانیان نخستین آن شمرده می‌شوند. جاری‌شدن سیل در سال ۲۰۲۲ در پاکستان باعث شد زنان و کودکان قربانیان بزرگ آن شمرده شوند؛ هم‌چنان در زلزله‌های پی‌هم سال گذشته در هرات، زنان و کودکان بیشترین قربانیان را تشکیل می‌دادند؛ بیشترین قربانیان جنگ‌ها زنان هستند. طبق گزارشات حدود ۷۰ درصد قربانیان جنگ‌های اسرائیل و فلسطین را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند. هم‌چنان ۷۲ درصد قربانیان قاچاق انسان را نیز زنان تشکیل می‌دهند.
این در حالی است که آمارها به‌شکل تخمینی‌اند و آمار واقعی زن‌کشی‌ها که یک بخشی از خشونت علیه زنان محسوب می‌شود، به مراتب گسترده‌اند.
بررسی سویه‌های زن‌ستیزی در جهان عمیق‌تر از این عناصرند و جهان بعد از خیزش‌های رسمی فمینیسم در قرن ۱۹ که انتظار می‌رفت اکنون اوضاع زنان بعد از ۱۲۴ سال بهبود یابد، در حالت وخامت قرار دارد و زنان در کشورهای مختلف مورد خشونت سیستماتیک و نظامند دولتی- جهانی قرار می‌گیرند.
بیستوپنج نوامبر، روزی است که جهان مجدداً وضعیت زنان را در سطح جهانی و در کشورهای چون افغانستان و ایران به شکل ویژه بررسی می‌‌کند.
خشونت علیه زنان یک امر طبیعی و فردی نیست، بل‌که ریشه در سیستم‌های اجتماعی- اقتصادی‌یی دارد که عملاً توسط طبقه‌ی حاکم جهانی (نئولیبرالیست‌ها) تطبیق می‌شود و به تداوم بی‌عدالتی جنسیتی دامن می‌زند. این روز فرصتی است تا راهکارهای جدیدی برای مبارزه با خشونت و تبعیض جنسیتی، که سبب ایجاد روند فراملی و بین‌المللی می‌شود، بیازماییم. آینده‌ی بدون خشونت برای زنان زمانی ممکن است که نیروهای مدافع حقوق زنان در میان توده‌های زنان رسوخ کنند و مبارزه‌ی توده‌یی شکل بگیرد.
