طالبان در مدت ۲۰ ماه، حاکمیت شان محدودیت‌های متعدد بر زنان و دختران وضع کردند. در این شرایط دختران محروم از آموزش، کار، سفر و… سکوت نکرده، بلکه علیه طالبان مبارزه کرده‌اند. در پیام‌های تبریکی سال نو فعالان جنبش زنان افغانستان، بر تداوم مبارزه شان علیه طالبان تاکید شده است.
اکنون آغاز سال تعلیمی است. آنچه از وضعیت درک می‌شود، طالبان هیچ گونه اراده‌ای مبنی بر آزادی آموزش دختران ندارند.
فاطمه رضایی (اسم مستعار) دانش‌آموز صنف یازدهم لیسه زینب کبری کابل می‌گوید: «درس خواندن حق ما است. طالبان با زور این حق را از ما گرفته است. من از تمام دختران می‌خواهم که به صورت دسته جمعی به شکل اعتراضی همه روزه به مکاتب حاضر شوند».
انیسه رضوان (اسم مستعار) دانش‌آموز صنف دوازدهم لیسه ده کیپک می‌گوید: «پدران و مادران ما متاسفانه از طالبان می‌ترسند، حتا حاضر نیستند که تا وزارت معارف بروند. بالای طالبان فشار بیاورند که مکاتب دختران را باز کنند».
عالیه موسوی (اسم مستعار) دانش‌آموز صنف دهم لیسه نسوان کارته صلح شهر بامیان می‌گوید: «درس خواندن اجازه طالبان را کار ندارد. مکاتب را طالبان جور نکرده‌اند. این مکاتب برای مردم افغانستان جور شده است که دختران درس بخوانند. اما طالبان با زور تفنک، دختران را اجازه مکتب رفتن نمی‌دهند».
ناهیده کمالی (اسم مستعار) متعلم صنف یازدهم لیسه نسوان محجوبه هروی شهر هرات می‌گوید: «طالبان به جای که دختران را از درس منع می‌کند، بهتر است که همه ما را در مرکز شهر جمع کنند و یکبار آتش بزنند یا تیر باران کنند. تا از این زندگی سرافکنده نجات یابیم. زندگی کردن در حکومت طالبان برای ما دختران هر روز جنهم است».
فوزیه محمدی (اسم مستعار) دانشجوی صنف سوم دانشکده ادبیات دانشگاه کابل می‌گوید: «در این مدت زنان همیشه اعتراض کرده‌اند. تقاضا دارم امسال تمام پدران و مادران همراه با دختران دانش‌آموز و دانشجو در سرک‌ها، در پیش مکاتب، دانشگاه‌ها، در پیش وزارات تحصیلات‌عالی و معارف تحصن کنند. طالبان یا همه را بکشند یا جهان صدای ما را بشنوند».
سونیا صدیقی (اسم مستعار) دانشجوی صنف چهارم رشته علوم سیاسی یکی از دانشگاه‌های خصوصی می‌گوید: «دانشجویان دختر باید از هر طریق ممکن صدای اعتراض شان را بلند کنند. از طریق فضای مجازی اعتراض کنند. پدران و مادران باید همرای دختران شان هرروز به وزارت معارف و تحصیلات عالی طالبان بروند. از جامعه جهانی بخواهند که طالبان را تحت فشار قرار دهند».
نوریه صافی (اسم مستعار) دانشجوی سال دوم رشته فلسفه و جامعه شناسی دانشکده علوم اجتماعی در کابل می‌گوید: «ما از ابتدای حضور طالبان در برابر شان اعتراض کردیم. اعتراض ما ادامه دارد. مردم افغانستان، دختران دانش‌آموز و دانشجو باید برای حقوق شان مبارزه کنند».
شهناز جلالی (اسم مستعار) فعال حقوق زنان در کابل می‌گوید: «اگر چند طالبان یک گروه تروریستی و خشن است اما مردم افغانستان از از طریق اعتراضات مدنی مسالمت آمیز به دادخواهی از حقوق زنان و دختران اقدام جدی کنند». به باور وی، راه‌های اعتراض بسیار زیاد است. تنها راه مبارزه تفنگ و جنگ نیست. مردم افغانستان اگر اراده داشته باشند می‌توانند به صورت دسته جمعی زنان، مردان، دختران و پسران به سرک‌ها بیرون شوند. از طالبان بخواهند که به ممنوعیت آموزش دختران پایان بدهند. در صورت که اقدام سراسری و هماهنگ صورت گیرد طالبان مجبور است که به خواست مردم تن بدهند. طالبان تمام مردم را نمی‌توانند بکشند و نمی توانند زندانی کنند.
طالبان، در اولین اقدام به تاریخ (۲۷ سنبله ۱۴۰۰) دختران بالاتر از صف ششم را از حق آموزش محروم کردند.
به تاریخ (۲۹ قوس ۱۴۰۱) دانشگاه‌ها را بر روی دختران بستند و زنان را از کار در ادارات محروم کردند.
به تاریخ (۸ دلو ۱۴۰۱) دانشگاه‌های خصوصی را به روی دختران بستند.
به تاریخ (۲۹ دلو ۱۴۰۱) دختران فارغ التحصیل از دانشگاهای طب را از امتحان شورای و طبی منع کردند.
