چهار نفر از نیروهای طالبان بالای یک مادر و دو دخترش تجاوز کردند. به گفتهی منابع، این واقعه در نهم حوت سال جاری در ولایت سرپل ـ ولسوالی سوزمهقلعه به وقوع پیوسته است.
منابع میگویند، قربانیان این رویداد که یک مادر است، ۴۰ سال عمر دارد و دو دخترش ۱۱ و ۱۳ ساله میباشند. از سوی هم، ویدیوی که شبکههای مجازی دست به دست میشود، نشان میدهد که دو زن با چادر برقع، به زبان ازبیکی از تجاوز جنسی و گروهی طالبان در ساعت یازده شب سخن میگویند.
گروه طالبان، نزدیکان قربانیان را از صحبت کردن با رسانهها منع کرده و تهدید به مرگ کردهاند. این در حالی است که رییس استخبارات طالبان در ولایت سرپل، به خانوادههای قربانیان گفته که این موضوع را کلان نسازد.
منابع مردمی از ولایت سرپل گفتهاند که محمدابراهیم، شوهر این خانم راننده است و در مسیر مزار ـ شبرغان تاکسیرانی میکند؛ اما وی در شب حادثه خانه نبود. این منابع همچنان افزوده که چون محمدابراهیم یک غریبکار است، به پروندهی جنسی خانمش از سوی مسوولین طالبان رسیدگی نمیشود.
در همین حال، خبرنگاران محلی از ولایت سرپل با نشر این قضیه گفتهاند، تجاوز گروهی طالبان بالای یک مادر ۴۰ ساله همرای دو دختر خوردسالش، وحشتناک بوده و برای حاکمیتی که دم از «اسلام» میزند، مفتضحانه است.
خبرنگاران محلی میگویند، تجاوز جنسی و گروهی طالبان بالای زنان، سطح نگرانیهای مردم برانگیخته و آنان خواهان اقدامات سریع از سوی مقامات طالبان شدهاند. در همین حال، عفو بین-المل نیز گفته است که از زمان حاکمیت طالبان تا کنون، زنان در افغانستان مورد خشونتهای متعدد همچون منع کار و آموزش، منع سفر بدون محرم شرعی، بازداشتهای خودسرانه و تجاوزهای جنسی قرار گرفتهاند.
همزمان با تصرف قدرت توسط طالبان، محدودیتهای سخت و قوانین سنگین علیه زنان افغان وضع شدند که این امر سبب شد تا زنان در خیابانها برآمده و حقخواهی کنند. اما طالبان زنان را شناسایی کرده و یکی را پس دیگر بازداشت و به جای نامعلوم انتقال میدادند.
گزارشهای زیادی از جمله «روزنامه اطلاعات روز» حاکی از آنست که در زندانهای طالبان، پلیس/نیروی نظامی زن وجود ندارد و زنان بازداشت شده تحت نظارت مردان به سر میبرند. روایت زنان بازداشت شده از زندانهای طالبان نشان میدهد که آنان مورد لتوکوب، شکنجه و تجاوز قرار میگیرند.
سمیه (مستعار) از دانشجویانی است که در اعتراضهای دانشجویی سال گذشته (ششم اکتبر) بازداشت شده بود و پس از ۴۵ روز، از زندان طالبان آزاد گردید. قرار گفتههای سمیه، طالبان آنان را با شوکهای برقی، سیلیزدن و سخنان رکیک که باعث آزار روح و روان شان میشدند، شکنجه میدادند.
وی میافزاید، طالبان: «هر روز گپهای تکراری میپرسید، از کجا دستور میگیرید و چه کسانی برای شما به خاطر برهم زدن نظام ما پول میدهد تا در برابر ما اعتراض کنید.»
بر اساس آمارهایی که سخنگویی فرماندهی امنیهی طالبان در ولایت بیرون داده است، آمده که در زندان عمومی این ولایت هماکنون بیش از ۲۰۰۰ زندانی وجود دارد که از این میان ۳۰۰ نفر آنان را خانمها و بانوان تشکیل میدهد.
منابع از ولایت بلخ نیز تایید میکنند که نیروهای طالبان، زنان را به بهانههای مختلف بازداشت کرده و زندانی میکنند.
برخی از زنان که تجربهی حبس در زندانهای طالبان را دارند، میگویند که نیروهای طالبان زنان جوان را شبانه آراسته کرده و به جای نامعلوم انتقال میدادند و هنگام سحر بر میگرداندند. در همین حال، یک وکیل مدافع به نام اسحاق (مستعار) نیز تایید میکند که هنگام رفتوآمد در زندان طالبان به خاطر پروندهی مدافعینش، متوجه بدرفتاریها و انواع شکنجهها از سوی گروه طالبان علیه شده است.
یک زن به نام نجمه (مستعار) میگوید که وی چهار ماه در زندان طالبان به اتهام رابطهی نامشروع زندانی بوده است. او جریان چهار ماه تجربهی زندانش را چنین نقل کرده است که هر شب دو یا سه نفر سراغش میآمده و بالای او تجاوز میکردند.
با این حال، برخی از رسانهها گزارش دادهاند که در هفتم سپتامبر (۲۰۲۱ ) طالبان بر یک اعتراض زنان در ولایت بلخ حمله کرده که در نتیجه ۷۰ نفر را بازداشت کردند. طالبان پس از آن، جسد هشت زن معترض را به خانوادههای شان تحویل دادند و از سر نوشت ۹ تن دیگر معلوم نشدند؛ اما سایر معترضان با وساطت خانوادههای شان آزاد گردیدند.
پس از تسلط طالبان در افغانستان در ۲۴ اسد سال ۱۴۰۱، محدودیتهای عجیب علیه زنان افغان از سوی این گروه ایجاد شدند. کار، تحصیل، سفر، سینما، پارک، حمامهای عمومی و رانندگی از محدودیتها و موانعی استند که به زنان افغان در سایهی حاکمیت طالبان اجازه داده نشدهاند.