شکردخت جعفری، با پشت‌سرگذاشتن دشواری‌های مهاجرات و از طریق مبارزه‌ی زنانه دربرابر فرهنگ متصلب پدرسالار، توانست تبدیل به دانشمند و فزیک‌پژوه طبی شود. او اکنون بر سکوی دانایی در ردیف مخترعان و دانشمندان جهان ایستاده است.
روز چهار شنبه (۱۲ ثور ۱۴۰۲) شکردخت جعفری به عنوان فزیکدان طبی و مخترع سال برنده‌ی جایزه‌ی «دینامیک» در بریتانیا اعلان شد. او این جایزه را از طریق رقابت علمی و پژوهشی به دست‌آورده است. کمیته‌ی گزینش جایزه، خبرداده است که چهار تن از دانشمندان دیگر، نیز به مرحله نهایی راه‌یافته بودند. اما این جایزه به دلیل قدرت علمی و پژهشی بانو جعفری، به وی تعلق گرفته است.
جعفری در صفحه‌ی فسبوک خود با ابراز خوشی و امید به دست‌آرودن این جایزه را همرسانی کرد و از تیم همکاران تحقیقاتی خویش نیز ابراز قدردانی کرده است.
دست‌یابی بانو جعفری به این جایزه از مسیرهای دشوار، گذشته است. او با خون جگر و اشک چشم، در این راه گام برداشته است. جعفری در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، در ولسوالی سنگ‌تخت ولایت دایکندی چشم به روی دنیای پرماجرایش گشود. وی در سن شش سالگی از افغانستان به ایران مهاجرت کرد و با دلشکستی‌های مهاجرت کنار آمد و درس خواند.
جعفری تا مقطع لیسانس در دانشگاه علوم پزشکی تبریز ایران آموزش دیده است. هرچند نشستن وی در صنف درسی آن دانشگاه آسان نبود. او در ایران زمانی‌که نوجوان بود، توانست خود را از ازدواج اجباری کنار بکشد؛ از سوی‌دیگر، در آزمون ورودی دانشگاه نیز به صورت پنهانی شرکت کرد. البته، فقر، محرومیت و تحقیرهای مهاجرت یک امر عمومی برای مهاجران می‌باشد؛ با این‌وجود، بانو جعفری نیز استثنا نیست و در مصاحبه‌های خویش آن رنج‌ها را یادآوری کرده است.
بانو جعفری در سال ۱۳۸۳ به افغانستان آمد و در دانشگاه طبی کابل به عنوان استاد مصروف تدریس شد. در کنار این، وزارت تحصیلات عالی افغانستان او را به عنوان عضو کمیسیون انرژی اتمی افغانستان معرفی کرد.
او در سال ۱۳۸۹، برای مقطع ماستری در رشته‌ی فزیک طبی وارد دانشگاه ساری انگلستان شد. بعد از پایان دوره‌ی ماستری، دکترا را نیز در همین دانشگاه ادامه داد که در سال ۱۳۹۴ فارغ التحصیل شد.
بانو جعفری تنها به فراغت از دانشگاه ساری و کارکردن به عنوان یک پزشک اکتفا نکرد. بلکه او به دنبال رویای بزرگ و هیجان انگیز بود. تخیلات خویش را تبدیل به واقعیت کرد و در ردیف دانشمندان و مخترعان قرار گرفت.
جعفری در سال ۱۳۹۸ توانست «دستگاه دوزسنج» را اختراع کند که برای ثبت تشعشعات پرتودرمانی مریضان سرطان است. او در سال ۱۴۰۰، گام دوم را برای اختراع و ابتکار برداشت و دستگاه «اندازه‌گیری سه بعدی دوز اشعه» را اختراع کرد و در بریتانیا به ثبت رساند.
باید گفت، دومین اختراع بانو جعفری دقیقاً در سالی صورت گرفت که زنان و دختران هم‌نسل وی در افغانستان از آموزش و دانش محروم شدند. زیرا گروه طالبان بر افغانستان مسلط گردید و تمام دروازه‌های علم و دانش را بر روی زنان دختران این مرزوبوم بست.
بانو جعفری در کنار اختراعات و فعالیت‌های عملی خویش در نهادهای اکادمیک، نسبت به وضعیت زنان و دختران افغانستان نیز ادای مسئولیت کرد. او در سال ۱۴۰۲، ماجرای زندگی خویش را در ساختار کتابی تحت عنوان «شکر، ماجرای یک بانوی افغانستانی» به چاپ رساند. وی انگیزه‌ی نشر این کتاب را ایجاد انگیزه برای زنان و دخترانی بیان کرده است که در سایه نظام زن‌ستیز طالبانی از آموزش محروم شده اند. او هم‌چنان، مکتب آنلاین تحت عنوان «پل آموزش برای افغانستان» را راه اندازی کرده است تا بتواند برای زنان دختران افغانستان آموزش بدهد.
