به تاریخ (۵ سرطان ۱۴۰۳) زنان برجسته‌ی سیاسی جهان که در سطوح رهبری فعال اند، نامه‌ای به جامعه‌ی بین‌المللی فرستادند. در این نامه تأکید شده که زنان افغانستان باید در نشست سوم دوحه حضور داشته باشند.
امضاء کنندگان نامه، تصریح نموده اند که حذف زنان افغانستان از نشست دوحه در تضاد با منشور ملل متحد، قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت درباره زنان، صلح و امنیت و ۹ قطعنامه‌ی دیگر مرتبط با آن و کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان (CEDAW) است. کنارزدن زنان افغانستان توسط جامعه‌ی بین‌المللی یک عمل خشونت‌آمیز می‌باشد و باعث به‌حاشیه‌رفتن صدای زنان و نابودشدن حقوق شان می‌گردد.
در بخشی از نامه، بیان شده که حذف زنان از نشست دوحه «در تناقض با موضع‌گیری جامعه‌ی بین‌المللی در مورد حقوق زنان افغانستان قراردارد؛ هم‌چنان اعتبار و تاثیرگذاری نشست دوحه را نابود می‌کند.»
در این نامه از کمک‌های بین‌المللی به منظور کاهش‌دادن رنج مردم افغانستان حمایت شده است. اما تاکیدکرده که «حقوق و ضعیت زنان در تمام نشست‌ها و گفت‌وگوها به‌طور بنیادی مرتبط می‌باشد.» زنان افغانستان در تمام نشست‌ها باید حضور داشته باشند.
در بخشی از نامه، چنین هشدار داده است: «ما نباید مسیری را برای طالبان بگشاییم که به شمول رفتار ظالمانه‌ی‌شان در برابر زنان، مشروعیت بیشتر کسب کند. اجازه‌دادن به طالبان برای اعمال شرایط‌شان در نشست دوحه، سوءاستفاده‌های وحشیانه و دراکولایی آنها را مشروعیت می‌دهد و از سوی‌دیگر منجر به آپارتاید جنسیتی می‌شود.»
در اخیر نامه تاکید شده که؛ در این برهه‌ی حساس، جامعه‌ی بین‌المللی باید از طریق شامل‌کردن زنان در گفت‌وگوها، تعهد پایدار خود را در قبال زنان و دختران افغانستان به نمایش بگذارد.
نشست سوم دوحه به تاریخ (۱۰ و ۱۱ سرطان) زیر نظر معاون دبیر کل ملل متحد، با حضور نمایندگان طالبان و در غیاب زنان و فعالان حقوق بشر و جامعه مدنی افغانستان برگزار می‌شود.
زنانی سیاست‌مدار امضاءکننده‌ی این نامه عبارتند از: شهرزاد اکبر، رئیس پیشین کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان؛ هیلاری کلینتون، وزیر خارجه پیشین آمریکا؛ جولیا گیلارد، نخست وزیر پیشین استرالیا؛ هلن کلارک، نخست وزیر سابق نیوزلند؛ پاتریشیا اسپینوزا، وزیر خارجه سابق مکزیک؛ ماریا فرناندا اسپیونوزا، رئیس سابق مجمع عمومی ملل متحد؛ دالیا گریباوسکایته، رئیس جمهور پیشین لیتوانی؛ کارلا کوپل، معاون دانشکده خدمات خارجی ادموند آ. والش؛ مونیکا مک ویلیامز، عضو سابق مجلس قانون‌گذاری ایرلند شمالی؛ ویوسا عثمانی، رئیس جمهور کوزوو؛ ملان ورویر، مدیر اجرایی موسسه جرج‌تاون برای زنان، صلح و امنیت و سانا مارین، نخست وزیر پیشین فنلاند.
