پیام عاطفه نظری به صدای زنان افغانستان

عاطفه نظری
ما دختران در وطن خود افغانستان، فقط چهار دیواری خانه را می‌بینیم. محرومیت از تمام حقوق انسانی خویش را در یک نظام تندرو مذهبی تجربه می‌کنیم.
من از میان دختران و از دل هر دختر افغانستانی برای تان روایت دردها را می‌نویسم.
بعد از تسلط طالبان در افغانستان، دختران با نهایت فشارهای روحی و روانی دچار شده‌اند. صدها مرگ ناگهانی و خودکشی دختران جوان، به دلیل فشارها و قوانین وضع‌شده از طرف دولت حاکم افغانستان، بر علیه دختران می‌باشد.
منع آموزش دختران بالاتر از صنف ششم و قوانین وضع‌شده برای گشت‌وگذار زنان و دختران باعث افسردگی و ناامیدی همه‌ی زنان و دختران شده است.
بیکاری و مالیات بیشتر از درآمد بر کسبه‌کاران، باعث ضعف اقتصادی جامعه گردیده و عامل نابودکننده‌ی زندگی امروز و فردای ما می‌باشد.
طالبان در چند ماه اخیر تصمیم گرفته که به بهانه‌ی حجاب اجباری، زنان و دختران را دستگیر کند و شمار زیاد را هم دستگیر کرده، این وضعیت باعث شده که بیشتر دختران تن به ازدواج‌های اجباری بدهند. باید بگویم که توهین، تهدید و تحقیری که دختران در امکاکن عمومی از جانب طالبان مواجه می‌باشند یک امری همه روزه شده است.
اکنون، ما دختران شاهد این هستیم که بیش از ۱هزار روز از بسته ماندن مکاتب دخترانه در افغانستان می‌گذرد. میلیون‌ها دانش‌آموز که شجاع‌ترین دختران اند، از آموزش بازمانده‌اند.
هم‌چنان، زنان و دختران از رفتن به دانشگاه، و کورس‌های آموزشی نیز محروم اند. امسال برای سومین سال اجازه‌ی ورود به امتحان کانکور از دختران سلب شد. این مسأله دلی هر دختری را خون و از زندگی ناامید می‌کند.
من با آنکه در قعر محرومیت از حقوق انسانی‌ خویش به‌سر‌می‌برم، اما درک می‌کنم که؛ حالا همه از پیشرفت و ترقی آگاه است و دوران جاهلیت نیست، اکنون علم و آگاهی آینده‌ی هر کشور را رقم می‌زند، پس، ظلم و اجبار خیلی دوام نخواهد آورد. زنان و دختران نیمی از جامعه را تشکیل می‌دهند، امکان ندارد همه‌ی آنها دست از زندگی مترقی بردارند.
من و دیگر دختران محروم سر زمینم با توجه به وضعیت بد حقوق‌بشری در افغانستان، تلاش برای مبارزه در برابر این وضعیت غیرانسانی را امری حیاتی می‌دانیم. بنابراین، به‌منظور خاتمه‌دادن به استبداد طالبانی، تلاش‌های داخلی و بین المللی را خواهانیم.
در اخیر یادآوری می‌کنم که نشست سوم دوحه بدون در نظرداشت حقوق و خواسته‌های اساسی جامعه‌ی افغانستان و در غیاب زنان و فعالان حقوق بشر افغانستان برگزار شد. ملل متحد و دیگر نهادهای دخیل در این قضیه باید بدانند که چنین نشست‌هایی برای زنان و دختران افغانستان و برای اکثریت مردم افغانستان قابل قبول نیست. سازمان ملل متحد باید نگرانی زنان و دختران افغانستان را از نظر دو نداشته باشد.
به امید آزادی افغانستان