هدر بار، معاون بخش زنان دیدبان حقوق بشر، در برگه‌ی ایکس خود نوشته است که در مورد مسأله‌ی حقوق زنان در افغانستان، میان دیپلمات‌های خارجی «اتحاد نامقدس» وجود دارد.
هرچند خانم بار منظور خود را از «اتحاد نامقدس» دیپلمات‌ها تصریح نکرده است؛ اما به نظر می‌رسد که حقوق از دست‌رفته‌ی زنان و دختران افغانستان، تاکنون برای دیپلمات‌ها و نمایندگان کشورها «مسأله‌ی واقعی» نبوده و نیست.
شماری از کشورها و سفارت‌خانه‌های‌شان در جریان سه سال گذشته، با سیاست‌های سرکوب‌گرایانه‌ی طالبان هم‌سو بوده و چشم‌شان را به ذخایر زیرزمینی و منابع طبیعی افغانستان دوخته‌اند.
هدربار در این یادداشت خود تأکید کرد که برخی از رهبران «عمل‌گرای» طالبان از ارائه‌ی دیدگاه‌های کمتر زن‌ستیزانه، خوش‌حال هستند؛ اما ادامه داد که دیدگاه زن‌ستیزانه برای طالبان هیچ هزینه‌یی ندارند.
معاون حقوق زنان دیدبان حقوق بشر، در یادداشت دیگر خود در برگه‌ی ایکس، زنان افغانستان را مایه‌ی امید و تغییر خوانده است: «بهترین امید افغانستان برای تغییر، زنان این کشور هستند».
از سوی دیگر، بتول حیدری، روان‌شناس بالینی نیز وضعیت زنان و دختران را در افغانستان خطرناک و دشوار توصیف کرده و در عین حال شجاعت آن‌ها را تحسین کرده است.
به گفته‌ی خانم حیدری «با وجود همه سرکوب‌ها، زنان افغانستان هم‌چنان به مقاومت و تلاش برای دفاع از حقوق خود از طریق تلاش‌های فردی و جمعی، از جمله آموزش آنلاین و فعالیت‌های آموزشی زیرزمینی، ادامه می‌دهند.»
این نگرانی‌ها از وضعیت زنان و دختران افغانستان درحالی منتشر می‌شود که فضای کشور هر روز برای آنان محدود و نفس‌گیر می‌شود.
