نویسنده: سائمه سلطانی
آهو دریایی، دانشجوی زبان فرانسوی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، روز شنبه زمانی که لباسش توسط پلیس اخلاق جمهوری اسلامی پاره شد، در اعتراض به آن و هم‌چنان تمامیت‌خواهی رژیم جمهوری اسلامی، تمامی لباس‌هایش را در صحن دانشگاه از تن درآورد. جمهوری اسلامی، بر پایه‌ی حکم و تفسیر خود از قرآن، حجاب را به‌طور اجباری بر زنان تحمیل می‌کند. این تعرض و تجاوز بر بدن زنان که ریشه در شریعت اسلامی دارد، بیش از چهل سال است که زنان ایران را پشت میله‌های زندان‌های فیزیکی و اجتماعی قرار داده است؛ زنانی که با تحقیر، شکنجه، تجاوز و حتا قتل‌های وحشیانه مواجه شده‌اند. اعتراضات گسترده‌ی زنان علیه این سیاست‌های سرکوب‌گرانه در جنبش «زن، زندگی، آزادی» به‌روشنی مشاهده می‌شود.
جمهوری اسلامی، در واکنش به اقدام آهو دریایی، او را فرد روانی و دیوانه معرفی کرد؛ اقدامی که دو هدف اساسی را دنبال می‌کند. نخست، رژیم با این ادعا می‌خواهد سلطه‌ی خود بر بدن زنان را قوی نشان دهد و از این طریق روحیه‌ی عمومی زنان را تضعیف کند. جمهوری اسلامی تلاش می‌کند با روانی جلوه‌دادن آهو دریایی، به جامعه بگوید که هیچ زنی جرأت چنین اقدامی را ندارد که در برابر حکومتی که بدن برهنه زن را تابو می‌داند، این بدن را به نشانه اعتراض در معرض دید عموم قرار دهد؛ مگر این‌که روانی باشد.
دومین هدف جمهوری اسلامی از روانی‌خواندن آهو دریایی، تقویت سلطه‌ی مردانه بر سرنوشت و بدن زنان است. این رژیم با چنین اتهاماتی، زنانی را که به دنبال خودمختاری و نفی سلطه‌ی مردانه هستند، مشکل‌دار و غیرعادی معرفی می‌کند. در نتیجه، چنین زنانی باید همواره تحت کنترل و قیمومیت دولت قرار گیرند. با این روش، جمهوری اسلامی سلطه‌ی خود بر سرنوشت زنان را حفظ و تحکیم می‌کند. از سوی دیگر، با انگ‌زنی روانی به زنان عصیان‌گر، تلاش می‌کند آن‌ها را از نظر اجتماعی منزوی کند و مانع از گسترش خشم عمومی علیه تمامیت‌خواهی مردانه رژیم شود.
تأمل‌برانگیزتر این است که، برخلاف شجاعت و مقاومت زنانی چون آهو دریایی، برخی رسانه‌های ایرانی خارج از کشور، مانند رادیو فردا و ایران اینترنشنال، تصاویر بدن او را در ویدیوهای منتشرشده سانسور کردند. این اقدام، تفاوتی با پوشاندن اجباری بدن زنان توسط جمهوری اسلامی ندارد. جمهوری اسلامی به شکل فیزیکی بدن زن را سانسور می‌کند و رسانه‌های ارتجاعی سلطنت‌طلب با سانسور تصویری، همان کنترل و سلطه را بر بدن زنان اعمال می‌کنند.
علاوه بر این، همسر آهو دریایی با انتشار ویدیویی در اینستاگرام، اقدام او را زشت توصیف کرده و با همان روحیه‌ی ناموسی از مردم خواسته است تا برای حفظ آبروی او، ویدیوهای آهو را منتشر نکنند. چنین واکنشی خیانت به مقاومت زنان است؛ زنانی که حاضرند تحقیر شوند، به زندان بیفتند، شکنجه شوند و حتا جان خود را از دست بدهند، اما از حق‌طلبی خود دست نکشند. در نهایت، این زنان نه‌تنها با سرکوب دولتی و اجتماعی روبه‌رو می‌شوند، بل‌که با رسانه‌های خارجی و حتا مردان خانواده نیز مواجه می‌شوند که با سانسور دیجیتالی بدن آن‌ها و تداوم بحث ناموس و آبرو، سعی در کنترل زنان دارند.
نُه سال پیش، کبرا خادمی در کوته‌ی سنگی کابل با پوشیدن زره آهنی، که بدن زنانه را به نمایش می‌گذاشت، علیه آزار خیابانی و دست‌درازی به بدن زنان اعتراض کرد. آن زمان و حتا اکنون، جامعه نه‌تنها نتوانست این حرکت را درک کند، بل‌که آن را شبیه اقدام آهو دریایی، ترویج فحشا و غرب‌گرایی تلقی کرد و تبلیغ کرد.
