نیم سال است که مبارزۀ رو در روی ما با گروه طالبان جریان دارد. ما به‌صورت مسالمت‌آمیز و دموکراتیک خواهان حقوق ذیل هستیم:
۱- حق کار؛
۲- حق آموزش؛
۳- حق مشارکت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی؛
۴- حق آزادی بیان؛
۵- حق سفر؛
۶- حق مالکیت.
ما برای رسیدن به خواست‌های‌مان هزینه‌های زیادی را پرداخته‌ایم. تعداد زیادی از ما در کوچه‌ها و سرک‌های کابل و ولایت‌ها لت‌وکوب شده‌اند. دختران زیاد زندانی، شکنجه و مفقود شده‌اند. همین حالا تعداد زیادی از زنان و دختران در زندان طالبان به سر می‌برند.
با این‌که روش مبارزۀ ما دموکراتیک و بدون خشونت بوده و هست، و خواست‌های ما نیز معقول، منطقی و بر اساس قوانین و موازین ملی و بین‌المللی بوده‌اند، اما گروه طالبان نه‌تنها آن‌ها را برآورده نکرده‌اند، بلکه برای سرکوب جنبش زنان از شیوه‌های خشونت‌آمیز و ابزارهای ناروا و خلاف عرف ملی و حقوق بشری کار گرفته‌اند. در این میان ما از کشورهای جهان، جامعۀ جهانی و سازمان‌های بین‌المللی مدافع حقوق بشر و حقوق زنان نیز گلایه داریم؛ زیرا آنان تماشاگر لت‌وکوب، تحقیر، شکنجه، زندانی شدن و حتا کشته شدن ما و هم‌سنگران ما بوده‌اند. اگرچند افراد، کشورها، گروه‌ها و سازمان‌های زیادی از ما حمایت کردند و ما از آن‌ها تشکر می‌کنیم؛ اما هیچ‌کدام گام جدی‌ای را برنداشتند تا طالبان را مجبور می‌کردند که خواست‌های برحق و انسانی‌مان را برآورده کنند. حتا بعضی از کشورهای اروپایی؛ مانند کشورهای ناروی و سوئیس به گروه طالبان چراغ سبز نیز نشان دادند.
ما اکنون در روزگار بدی در افغانستان به سر می‌بریم. دروازه‌های مکتب‌ها، دانشگاه‌ها، دفترهای کاری و حتا سرک‌ها و کوچه‌های افغانستان به روی ما بسته‌اند. فقط کوه‌ها و بیابان‌ها برای زنان و دختران افغانستان باقی مانده‌اند؛ به همین خاطر امروز در کوه آمده‌ایم تا شعارهای‌مان را بنویسم. این‌جا کوه‌ها را مخاطب قرار داده‌ایم؛ زیرا انسان‌ها صدای ما را نشنیده‌اند. به گفتۀ شاعری «نداریم اختیار گریه امشب/ به در می‌گوبم ای دیوار بشنو».
ما بازهم بر خواست‌های بر حق‌مان پافشاری می‌کنیم. آن‌ها را مطرح می‌کنیم و برای رسیدن به آن‌ها دست از مباره برنمی‌داریم:
۱- ما از مردم غریب افغانستان به خصوص آنانی که تا هنوز سکوت کرده‌اند، تقاضا داریم که سکوت‌شان را بشکنند و از خواست‌های مشروع و بر حق ما که در حقیقت خواست‌های آنان نیز هستند، حمایت کنند؛
۲- بر اساس قوانین داخلی و قوانین بین‌المللی، رهبران کشورهای جهان مسئولیت دارند تا در کنار مردم افغانستان بایستند و از حقوق و خواست‌های زنان و دختران افغانستان حمایت کنند. ما از آنان محترمانه تقاضا می‌کنیم که مسئولیت انسانی‌شان را در برابر زنان، دختران و مردم افغانستان ادا کنند و از خواست‌های برحق ما دفاع نمایند؛
۳- دعوت گروه طالبان توسط دولت‌های ناروی و سوئیس خلاف اصول دموکراتیک و ارزش‌های حقوق‌بشری بود. ما ضمن محکوم کردن این عمل سیاست‌مداران ناروی و سوئیس، محترمانه از آنان می‌خواهیم که از تکرار چنین رفتاری دست بردارند و حقوق زنان و دختران افغانستان را نادیده نگیرند؛
۴- ما از گروه طالبان نیز می‌خواهیم که به عنعنات، فرهنگ و قوانین مردم افغانستان احترام گذاشته و دست از بدرفتاری با زنان و دختران بردارند. دختران و زنان زندانی را رها کنند و به زنان و دختران افغانستان حق تعلیم، تحصیل، کار و مشارکت سیاسی بدهند.
۵- ما از فعالان حقوق بشر و جامعۀ مدنی جهان، نهادها و سازمان‌های بین‌المللی مدافع حقوق بشر و حقوق زنان می‌خواهیم که از خواست‌های زنان افغانستان دفاع کنند و اجازه ندهند که گروه طالبان حقوق آن‌ها را پای‌مال کنند.
