نویسنده: محمد رجا
عبدالله صفایی، عضو گروه تروریستی طالبان با پیشینه‌یی سیاه از جنایت، خشونت و زن‌کشی، بار دیگر مرتکب جنایت هولناک شد. این‌بار قربانی، همسر دومش بود؛ زنی جوان از ولایت تخار که بی‌دفاع و بی‌پناه، در سایه‌ی بی‌قانونی مطلق و سلطه‌ی طالبان، قربانی شد.
صفایی که از اعضای شناخته‌شده‌ی طالبان در تخار است، در سال ۲۰۱۹ نیز همسر باردارش را در برابر چشمان وحشت‌زده‌ی سه کودک خردسالش به قتل رسانده بود. با وجود این پیشینه‌ی ددمنشانه، سال‌ها در سایه‌ی طالبان آزادانه زیست؛ نه بازخواستی، نه دادگاهی، نه مجازاتی، و حالا، در حکومتی که خشونت علیه زنان را زیر نام «شریعت» توجیه می‌کند، فاجعه‌ی تازه آفریده است.
براساس گزارش‌های معتبر، صفایی نخست دستان همسرش را به ستون بسته، او را تا سرحد مرگ شلاق زده و شکنجه کرده است. شدت شکنجه تا آن حد بود که نوزاد این زن، پیش از موعد به دنیا آمد. سپس، زیر فشار و تهدید، از او اعتراف اجباری گرفت و آنگاه، با ساتور، صورتش را تکه‌تکه و بدنش را قطعه‌قطعه کرد.
ملا صفایی این زن را، با آنکه تنها چند هفته تا زایمانش مانده بود، با بی‌رحمی افسارگسیخته‌یی به قتل رساند. افغانستانِ زیر سلطه‌ی طالبان، امروز به سرزمینی سوخته می‌ماند که در هجوم ملخ‌های جهالت و جنایت، چیزی از آن نمانده است. از عدالت، حتا نشانی هم نیست.
چرا؟ پاسخ روشن است: طالبان، نه‌تنها توان تأمین عدالت را ندارند، بلکه با جهان‌بینی زن‌ستیز و ضدانسانی‌شان، خود عامل و مشوق این جنایات‌اند. آن‌ها نه قانون را به رسمیت می‌شناسند، نه کرامت انسانی را.
از زمان تسلط دوباره‌ی طالبان بر افغانستان، قتل‌های ناموسی، زن‌کشی و تجاوز سازمان‌یافته به حقوق و حریم زنان، ابعاد بی‌سابقه‌یی یافته است. امروز، نه خانه، نه کوچه، نه جامعه، هیچ‌جا برای زن افغانستانی امن نیست. مردان، به نام دین، غیرت و سنت، مجوز قتل یافته‌اند و حکومت طالبان، برای‌شان سپر مصونیتی بی‌مانند فراهم کرده است.
چهار سال گذشته، سراسر گواه سکوت مرگ‌بار جهان در برابر جنایات طالبان بوده است. جنایت‌هایی که بی‌پاسخ مانده‌اند؛ چون طالبان نه‌فقط دشمن مردم افغانستان، که بخشی از معامله‌ی خاموش قدرت‌های جهانی‌اند. سکوت جهانیان، همدستی با جنایت است و این همدستی، هر روز، در افغانستان بهای سنگین‌تری می‌گیرد.
