زیبا نظری
امیدوارم حال تمام کارمندان نشریه «صدای زنان افغانستان» خوب باشد!
زیبا نظری دانش‌آموخته‌ی ریاضی از دانشکده‌ی ساینس دانشگاه کابل هستم. این روزها در یکی از مکاتب دخترانه مصروف تدریس می‌باشم. البته فقط برای دختران دوره‌ی ابتدائیه درس می‌دهم. زیرا دختران بالاتر از صنف ششم از آموزش محروم شده‌اند.
از اینکه برایم فرصت دادید تا دردهای مشترک زنان و دختران افغانستان را بنویسم صمیمانه سپاسگزارم.
متاسفانه فعلا همه‌ی مردم افغانستان در گرداب روزگار سخت گرفتار هستیم اما در این میان ما زنان و دختران بیش‌تر از همه با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنیم. ما از ابتدایی‌ترین حقوق اساسی و انسانی مان به صورت عمومی محروم شدیم. زنان به گونه سیستماتیک از جامعه حذف شده‌ایم.
در حدود سه سال که از سلطه طالبان می‌گذرد، کوچک‌ترین فعالیت و حرکت برای زنان افغانستان مشکل‌ساز شده است. حتا خطر جانی و مالی دارد. زنان و دختران هیچ نوع فعالیت اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و هنری نمی‌توانند.
این شرایط سخت و حذف سیستماتیک، زنان و دختران افغانستان را به شدت از نگاه ذهنی و روانی تحت شکنجه قرار داده است. گزارش‌های رسانه‌ای و روایت‌های مردمی نشان می‌دهد که آمار خودکشی و قتل‌های پنهان زنان و دختران بی‌نهایت افزایش یافته است. باید خاطر نشان ساخت که ۵۰ درصد خودکشی و قتل زنان و دختران پوشش خبری نداشته و ندارد. فیصدی ناچیز آن‌ها در دسترس رسانه‌های خارجی قرار می‌گیرد. تمامی رسانه‌های داخلی زیر نظر حکومت طالبان قرار دارند و با محدودیت روبرو اند. نمی‌توانند خلاف قانون طالبان پخش و نشر داشته باشند.
من به عنوان یک تحصیل‌یافته که سال‌ها تلاش کردم و به درجه‌ی اعلی از دانشگاه کابل فارغ شوم، آرزو داشتم که در یکی از معروف‌ترین دانشگاه‌های جهان ماستری و دکترای خود را به دست آورم.
از سوی دیگر، هدفم این بود که در معارف افغانستان، مخصوصاً برای دختران افغانستان تأثیر گذار و خدمت‌گذار باشم. اما متاسفانه، امروز در بی‌سرنوشتی کامل به سرمی‌برم. وقتی می‌بینم که ما زنان و دختران افغانستان به شکل سیستماتیک و ظالمانه از جامعه حذف شدیم و می‌شویم، نا امیدتر و بی‌انگیزه‌تر می‌شوم.
من به عنوان یک دختر آموزش‌دیده از شما و تمام مردم افغانستان می‌خواهم که در کنار زنان و دختران افغانستان باشید، تا آن‌ها از این فاجعه‌ی انسانی نجات پیدا کنند.
